Αν και βρισκόμαστε στη μέση του καλοκαιριού και με το Παγκόσμιο κύπελλο να αποτελεί παρελθόν, αρχίζουμε σιγα σιγά να μπαίνουμε στους ρυθμούς των εθνικών πρωταθλημάτων. Με αυτό της Ιταλίας να κρύβει μια ευχάριστη προσμονή. Το περασμένο Μάιο ολοκληρώθηκε ο μαραθώνιος της Serie B, της δεύτερης τη τάξη κατηγορίας του Ιταλικού πρωταθλήματος. Με μια κατάληξη που δεν μπορεί παρά να κάνει τους απανταχού λάτρεις του ποδοσφαίρου (ειδικά όσους είναι κοντά στα σαράντα) να χαμογελούν με νοσταλγία. Πίσω από την πρωταθλήτρια της κατηγορίας Έμπολι, το εισιτήριο για τα σαλόνια τoυ καμπιονάτο κέρδισε το καμάρι της Εμίλια-Ρομάνια, όπως την αποκαλούν, η Πάρμα.
Η Πάρμα είναι μια μικρή επαρχιακή πόλη στο Βορρά της Ιταλίας, γνωστή για τα αξιοθέατα και τον τουρισμό της. Για περίπου μια δεκαετία όμως βρισκόταν στο επίκεντρο του ποδοσφαιρικού πλανήτη χάρη στη τοπική ομάδα, η οποία μεγαλούργησε σε όλη τη δεκαετία των 90’s, έφτασε σχεδόν στην “εξαφάνιση” πρίν λίγα χρόνια και στη μεγάλη φετινή επιστροφή της.
Οι Τζιαλομπλού άρχισαν να εμφανίζονται στο ποδοσφαιρικό προσκύνιο προς το τέλος της δεκαετίας του 1980, όταν με προπονητή τον νεαρό τότε Αρίγκο Σάκι έπαιζαν το καλύτερο ποδόσφαιρο στη Serie B. Η άνοδος όμως άργησε λίγο και ήρθε το 1990. Μαζί της ήρθε και η “έκρηξη” της ομάδας, καθώς η μεγάλη Ιταλική βιομηχανία τροφίμων Parmalat αποφάσισε να αρχίσει τις επενδύσεις στην ομάδα της περιοχής της.
Από την αρχή η διοίκηση δείχνει τις προθέσεις της και κάνει τις πρώτες κινήσεις. Κλαούντιο Ταφαρέλ, Αντόνιο Μπεναρίβο και Τόμας Μπρολίν είναι οι πρώτες μεγάλες μεταγραφές. Αποδίδουν αμέσως, η ομάδα παίζει πολύ όμορφο ποδόσφαιρο και το 1992 κατακτά το πρώτο τρόπαια στην ιστορία της. Το Coppa Italia απέναντι στη Γιουβέντους πανηγυρίζεται έξαλλα αλλά είναι μόνο η αρχή. Η όρεξη όλων έχει ανοίξει και η ενίσχυση τα επόμενα χρόνια θα είναι ακόμα μεγαλύτερη. Η έλευση του Κολομβιανού Φαουστίνο Ασπρίγια, ενός από τους καλύτερους επιθετικούς στο κόσμο εκείνη την εποχή, σκορπά ενθουσιασμό και το Ένιο Ταρντίνι ζει μεγάλες στιγμές.
Τα αποτελέσματα είναι άμεσα και πάλι και τον Μάιο του 1993 η Πάρμα θα παίξει τον πρώτο, μέχρι τον επόμενο, Ευρωπαϊκό τελικό στην ιστορία της. Στο Γουέμπλεϊ, απέναντι στη Βελγική Αντβέρπ, θα κατακτήσει το Κύπελλο Κυπελλούχων και πλέον όλοι αρχίζουν να καταλαβαίνουν τι θα ακολουθήσει. Ένας από τους καλύτερους αμυντικούς του κόσμου, ο Αργεντίνος Νέστορ Σενσίνι και ένας από τους καλύτερους Ιταλούς ποδοσφαιριστές, ο Τζιανφράνκο Τζόλα, είναι οι επόμενες μεγάλες μεταγραφές και όλοι ονειρεύονται πλέον το Σκουντέτο. Η πορεία της ομάδας δεν είναι όμως αυτή που περίμεναν όλοι και τερματίζει στην πέμπτη θέση, φθάνοντας παρόλα αυτά στον δεύτερο συνεχόμενο τελικό, του Κυπέλλου Κυπελλούχων και πάλι, χάνοντας αυτή τη φορά το τρόπαιο από την Άρσεναλ.
Η απογοήτευση δεν αγγίζει κανέναν στην ομάδα. Φερνάντο Κόουτο και Ντίνο Μπάτζιο περνούν το κατώφλι του Ένιο Ταρντίνι και οι Κροτσιάτι δείχνουν έτοιμοι για το βήμα παραπάνω. Όλη τη χρονιά, Γιουβέντους και Πάρμα παίζουν το καλύτερο ποδόσφαιρο και φτάνουν στο τέλος της να διεκδικούν και τους τρεις τίτλους. Η Μεγάλη Κυρία κατακτά τελικά το νταμπλ στην Ιταλία, η Πάρμα όμως παίρνει τη ρεβάνς κατακτώντας το Κύπελλο UEFA σε διπλούς τελικούς με αντίπαλο τους Μπιανκονέρι. Χαρακτηριστικό είναι ότι στον πρώτο τελικό, εκατοντάδες φίλοι των Τζιαλομπλού κατασκηνώνουν μέσα στο γήπεδο (ναι, μέσα στο γήπεδο) από τη δίψα τους για ρεβάνς.
Η μικρή Πάρμα θεωρείται πλέον μεγαθήριο και η κατάκτηση του πρωταθλήματος είναι ο μόνος ο στόχος. Τα καλοκαίρια του 1995 και του 1996 είναι τα πιό “θερμά” που έχουν ζήσει ποτέ η διοίκηση και οι οπαδοί της ομάδας. Χρίστο Στόιτσκοφ, Φάμπιο Καναβάρο, Λιλιάν Τουράμ, Φιλίπο Ιντζάγκι, Μάριο Στάνιτς, Ενρίκο Κιέζα και Ερνάν Κρέσπο φτάνουν στην πόλη η οποία πλέον, ζεί μόνο στους ρυθμούς της ομάδας. Με όλα αυτά τα αστέρια στη σύνθεση της και με έναν εκπληκτικό νεαρό Ιταλό τερματοφύλακα (Τζίτζι Μπουφόν αν σας λέει κάτι το όνομα) πλησιάζει συνεχώς μια ανάσα από το πρωτάθλημα, χωρίς όμως να τα καταφέρνει.
Φτάνοντας στο 1999, η ομάδα θεωρείται πως έχει ένα από τα καλύτερα ρόστερ που έχουν εμφανιστεί ποτέ στα Ευρωπαϊκά γήπεδα. Στους ήδη υπάρχοντες αστέρες έχουν προστεθεί οι Αμπέλ Μπάλμπο, Χουάν Σεμπαστιάν Βερόν και Αλέν Μπογκοσιάν. Όλοι στην ομάδα το δηλώνουν πλέον ανοιχτά. Στόχος είναι και οι τρεις τίτλοι. Κύπελλο Ιταλίας απέναντι στην Φιορεντίνα, Κύπελλο UEFA απέναντι στη Μαρσέιγ (τρίτος Ευρωπαικός τίτλος μέσα στη δεκαετία) και πάλι όμως, χάνει στο πρωτάθλημα τις τελευταίες αγωνιστικές. Αυτή θεωρείται η καλύτερη χρονιά στην ιστορία της μικρής (μεγάλης πια) Πάρμα. Ποτέ άλλοτε δεν έφτασε τόσο κοντά στην κατάκτηση του Σκουντέτο. Κάτι που τελικά δεν θα πετύχει μέχρι και σήμερα.
Τα επόμενα χρόνια άρχισαν οι πωλήσεις παικτών, αλλά η ομάδα παρέμενε ανταγωνιστική κατακτώντας ξανά το Coppa Italia το 2002, το οποίο έμελλε να είναι ο τελευταίος τίτλος της μέχρι και σήμερα. Την ίδια χρονιά ήρθε και η κατάρρευση της Parmalat και τίποτα πια δεν θα είναι το ίδιο για την ομάδα. Οι αστέρες, ο ένας μετά τον άλλον, άρχισαν να αποχωρούν και τα επόμενα χρόνια θα τη βρίσκουν στα χαμηλά στρώματα της βαθμολογίας.
Τα χειρότερα όμως για τους Παρμέντσι είναι μπροστά. Οι επόμενες διοικήσεις της ομάδας είναι η μία χειρότερη από την άλλη, την οδηγούν σε οικονομική καταστροφή και η ομάδα το 2014 κηρύσσει την πτώχευσή της. Χαρακτηριστικό της κατάστασης που επικρατούσε ήταν ότι λίγο πριν τη χρεοκοπία, είχε εμφανιστεί η ιδέα να πουλήσει η ομάδα τα τρόπαια που έχει κατακτήσει, μήπως γλιτώσει. Το τέλος της περιόδου βρίσκει την ομάδα της Εμίλια-Ρομάνια στις ερασιτεχνικές κατηγορίες του Ιταλικού ποδοσφαίρου.
Ο κόσμος της όμως δεν την άφησε. Προσέφερε μεγάλη οικονομική βοήθεια και τεράστια στήριξη όπου και αν έπαιζε η ομάδα. Το καμάρι τους, έχοντας πλέον νοικοκυρέψει τα οικονομικά της, ανέβηκε τις κατηγορίες άμεσα και πριν λίγες μέρες όλοι μαζί στο Ένιο Ταρντίνι πανηγύριζαν την επιστροφή της στη Serie A, εκεί όπου ανήκει. Αυτό ήταν και το “ευχαριστώ” της απέναντι στο κόσμο της περιοχής.
Μαζί τους όμως χάρηκαν, έχοντας μια γλυκιά μελαγχολία, όλοι όσοι αγαπούν το ποδόσφαιρο και έζησαν την υπέροχη εκείνη ομάδα. Ίσως και με μια ευχή, ένα πρωτάθλημα στο μέλλον, που τόσο πολύ της άξιζε στο παρελθόν.
~Ο Λογιστής~
