Χρονιά Παγκοσμίου Κυπέλλου η φετινή και όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι περιμένουν με αγωνία να έρθει το καλοκαίρι, να παρακολουθήσουν τα μεγάλα παιχνίδια με τους σπουδαίους αθλητές και τα έντονα συναισθήματα.
Ποια σκέψη όμως έρχεται στο μυαλό όταν ακούς τη λέξη Μουντιάλ…? Βραζιλία ίσως απαντήσουν οι περισσότεροι…! Τι να πρωτογράψει κανείς…? Για τις 5 κατακτήσεις (τις περισσότερες από οποιαδήποτε άλλη χώρα), για τους τεράστιους παίχτες στο πέρασμα των δεκαετιών, για τις αμέτρητες στιγμές ποδοσφαιρικής «μαγείας» στο χόρτο ή για τις ατελείωτες διακρίσεις και χαρές που έχει προσφέρει η ομάδα των «Καριόκας» στους συμπατριώτες τους και όχι μόνο…?
Εμείς εδώ λοιπόν, θα ασχοληθούμε με το ακριβώς αντίθετο! Με τη χειρότερη στιγμή στην ιστορία της Σελεσάο… Με τη μέρα που όπως λέγεται έκλαψε η Βραζιλία… Με τη μέρα που έμεινε στην ιστορία ως το «Κάζο του Μαρακανά»… Μιλάμε φυσικά, για τον χαμένο τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1950 από την Ουρουγουάη, που φιλοξενήθηκε στη χώρα της Σάμπα και τα όσα ακολούθησαν αυτόν.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η ΦΙΦΑ αναθέτει στη Βραζιλία την διοργάνωση του Μουντιάλ του 1950 και παράλληλα αλλάζει και την διεξαγωγή του τουρνουά, καταργώντας τα νοκ άουτ παιχνίδια καθώς καθιερώνει έναν τελικό όμιλο με βαθμολογία. Σε αυτόν, μετά το τέλος της πρώτης φάσης, προκρίνονται Βραζιλία, Ουρουγουάη, Σουηδία και Ισπανία. Στις δύο πρώτες αγωνιστικές οι Βραζιλιάνοι, με τους Ζιζίνιο και Αντεμίρ να ηγούνται , παίζουν εκπληκτικό ποδόσφαιρο και συντρίβουν με 7-1 τους Σουηδούς και με 6-1 τους Ισπανούς, ενώ από την άλλη η Ουρουγουάη, μετά την ισοπαλία 2-2 με τους Ισπανούς, κερδίζει στη δεύτερη αγωνιστική 3-2 τη Σουηδία.
Έτσι, φτάνουμε στην 16η Ιουλίου του 1950 που στο νεόκτιστο -τότε- Μαρακανά, μπροστά σε 200.000 θεατές και με όλη τη χώρα να ανυπομονεί, θα διεξαγόταν ο αγώνας Βραζιλίας – Ουρουγουάης, που πια έχει την μορφή τελικού, με τους οικοδεσπότες να «βολεύονται» και με την ισοπαλία, καθώς έχουν ένα βαθμό παραπάνω από τους αντιπάλους τους.
Οι εφημερίδες της χώρας έχουν κυκλοφορήσει ήδη με διθυραμβικούς τίτλους και φωτογραφίες των ποδοσφαιριστών, τους οποίους αποκαλούν ήδη Παγκόσμιους πρωταθλητές. Οι αξιωματούχοι της χώρας ετοιμάζουν τους πανηγυρικούς λόγους τους και όλη η χώρα περιμένει να έρθει η ώρα να γιορτάσει. Η ατμόσφαιρα με τόση χαρά θύμιζε ημέρες καρναβαλιού και τίποτα δεν προμήνυε τι θα επακολουθήσει.
Ο μεγάλος τελικός ξεκινάει και όσο περνάνε τα λεπτά, το άγχος και η αγωνία του πλήθους μεταδίδεται στους ποδοσφαιριστές που έχουν αρχίσει και αγχώνονται αδικαιολόγητα καθώς και με την ισοπαλία στέφονται πρωταθλητές κόσμου. Κάπως έτσι και παρά την σχετικά χαλαρή πίεση των Βραζιλιάνων, τελειώνει το πρώτο ημίχρονο χωρίς μεγάλες φάσεις και συγκινήσεις. Με την έναρξη του δευτέρου ημιχρόνου, ο Φριάσα ανοίγει το σκορ για τους Βραζιλιάνους και ακολουθεί πανδαιμόνιο στις κερκίδες, ενώ ήδη κόσμος έχει αρχίσει και βγαίνει από τα σπίτια του για να πανηγυρίσει.
Ο χρόνος περνάει και η γιορτή έχει στηθεί όχι μόνο στις εξέδρες του Μαρακανά, αλλά πλέον και σε όλη τη χώρα. Μέσα σε αυτό το κλίμα, στο 66ο λεπτό ο Γκίτζια κάνει μια κούρσα, περνάει όποιον αντίπαλο βρίσκει μπροστά του και πασάρει στο αστέρι της ομάδας της Ουρουγουάης, τον Πέπε Σκιαφίνο, ο οποίος νικάει τον Μπαρμπόσα (κρατήστε το όνομα) τον τερματοφύλακα της Σελεσάο και κάνει το 1-1. Η χαρά, το πάθος και η ανυπομονησία του πλήθους έδωσαν τη θέση τους στην αμφιβολία και το φόβο. Πλέον, η Σελέστε κυριαρχεί στον αγωνιστικό χώρο του Μαρακανά όμως, ακόμα και έτσι, η Σελεσάο στέφεται παγκόσμια πρωταθλήτρια.
Περνώντας τα λεπτά, το πλήθος έχει αρχίσει και πάλι να ενθουσιάζεται καθώς μπαίνουμε στο τελευταίο δεκάλεπτο του τελικού. Ο Ζιλ Ριμέ έχει αφήσει τη θέση του και κατευθύνεται στα αποδυτήρια ώστε να ετοιμάσει την τελετή απονομής του κυπέλλου στους οικοδεσπότες. Κάπου εκεί, ο Γκίτζια κάνει την ίδια κούρσα, μόνο που αυτή τη φορά ο Μπαρμπόσα κινείται προς τον Σκιαφίνο που περιμένει στη περιοχή και έτσι αποφασίζει να εκτελέσει στη κλειστή γωνία του Βραζιλιάνου τερματοφύλακα. Η μπάλα καταλήγει στα δίχτυα και ακολουθεί η πιο εκκωφαντική σιωπή στην ιστορία του ποδοσφαίρου. Στο Μαρακανά αλλά και σε όλες τις μεγάλες πόλεις επικρατεί νεκρική σιγή. Στα λίγα λεπτά που ακολουθούν η Ουρουγουάη κρατάει παρά τη πιέση των Βραζιλιάνων και το παιχνίδι τελειώνει.
Πλέον η σιγή έχει μετατραπεί σε θρήνο… Τα όνειρα ενός λαού έγιναν κομμάτια… Με τη λήξη στο Μαρακανά, δύο άνθρωποι πεθαίνουν πηδώντας από τις εξέδρες ενώ άλλοι δέκα παθαίνουν καρδιακή προσβολή μετά το γκολ του Γκίτζια. Παράλληλα, υπάρχουν δεκάδες αναφορές για Βραζιλιάνους που παθαίνουν καρδιακά επεισόδια σε όλη τη χώρα ή πηδάνε από τα μπαλκόνια τους ακόμα και μαζί με τα παιδιά τους και χάνουν τη ζωή τους ή μεταφέρονται στα νοσοκομεία. Η Βραζιλία έκανε καιρό να συνέλθει και να επιστρέψει στους κανονικούς ρυθμούς της.
Έπρεπε όμως να βρεθεί και ο ένοχος της ντροπιαστικής βραδιάς για την χώρα. Αυτός βρέθηκε στο πρόσωπο του Μοαζίρ Μπαρμπόσα, του τερματοφύλακα της Σελεσάο. Ο Μπαρμπόσα εκείνη την εποχή θεωρούνταν ένας από τους καλύτερους τερματοφύλακες του κόσμου, όμως το λάθος του στο γκολ της Ουρουγουάης σημάδεψε για πάντα όχι μόνο τη καριέρα του, αλλά και την ίδια του τη ζωή. Οι συμπαίχτες του τον κατηγόρησαν ανοιχτά για την ήττα. Δεν ξανακλήθηκε ποτέ στην εθνική της χώρας του αλλά αυτό ήταν το λιγότερο. Δεν μπορούσε πλέον να κυκλοφορήσει στους δρόμους, όπου τον αναγνώριζαν τον έβριζαν και τον έδιωχναν και θεωρούνταν μέχρι το τέλος της ζωής του ο άνθρωπος που βύθισε στο πένθος τη Βραζιλία.
Η Βραζιλία διοργάνωσε ξανά την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 2014, με όνειρο να καταφέρει ότι δεν κατάφερε το 1950, να φτάσει στη κατάκτηση του τροπαίου στην έδρα της. Γνώρισε όμως στον ημιτελικό την μεγαλύτερη σε έκταση ήττα στην ιστορία της, από την μετέπειτα παγκόσμια πρωταθλήτρια Γερμανία με 7-1. Η απογοήτευση ήταν μεγάλη για την δεύτερη εντός έδρας αποτυχία, τίποτα όμως δεν μπορεί να συγκριθεί με το τι ακολούθησε στη χώρα μετά «Το κάζο του Μαρακανά».
~Ο Λογιστής~
