Στις 22 Οκτωβρίου του 1969, στο θρυλικό Μπομπονέρα της Αργεντινής, διεξήχθη ο δεύτερος τελικός του Διηπειρωτικού Κυπέλλου εκείνης της σαιζόν. Αντίπαλες ομάδες, η Μίλαν και η Εστουντίαντες, σε ένα ματς που έμεινε στην ιστορία ως «η σφαγή του Μπομπονέρα».
Μπορεί η ΦΙΦΑ να έχει καθιερώσει τα τελευταία χρόνια ένα τουρνουά με τη συμμετοχή των πρωταθλητριών ομάδων όλων των Ηπείρων για την ανάδειξη της καλύτερης, σε ένα τουρνουά που οι περισσότερες μεγάλες ομάδες το αντιμετωπίζουν σαν αγγαρεία και προετοιμασία, αν και κρίνεται ένας τίτλος. Μπορεί επίσης λίγο παλιότερα, ο τίτλος να κρινόταν ανάμεσα στις κατόχους του Κόπα Λιμπερταδόρες και του Κυπέλλου πρωταθλητριών σε ένα ματς που γινόταν σε ουδέτερο έδαφος, συνήθως της Ασίας, το οποίο τις περισσότερες φορές είχε φιλικό χαρακτήρα. Τα πράγματα όμως, δεν ήταν πάντα έτσι. Τις δεκαετίες του ’60, του ’70 και του ’80 οι τελικοί του Διηπειρωτικού Κυπέλλου είχαν αίγλη, οι ομάδες τους αντιμετώπιζαν πολύ σοβαρά και το κυριότερο για την ιστορία μας ήταν διπλοί.
Σε αυτούς του τελικούς λοιπόν, το φθινόπωρο το 1969 βρέθηκαν η κάτοχος του Λιμπερταδόρες Εστουντιάντες και η κάτοχος του Πρωταθλητριών Μίλαν. Οι «Φοιτητές» μάλιστα, όπως είναι το παρατσούκλι τους, πήγαιναν στον τελικό να υπερασπιστούν τον τίτλο τους καθώς την προηγούμενη χρονιά είχαν επικρατήσει της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στους διπλούς τελικούς.
Την ομάδα των Φοιτητών συνόδευε η φήμη της πολύ σκληρής και πολλές φορές αντιαθλητικής συμπεριφοράς των ποδοσφαιριστών της απέναντι στους αντιπάλους τους. Στο τελικό του 1968, όλη η ομάδα της Γιουνάιτεντ και ιδιαίτερα οι δύο σταρ των Κόκκινων διαβόλων, ο Ντένις Λο και ο Τζόρτζ Μπεστ, το κατάλαβαν καλά. Ο Λο αποχώρησε από τον ένα τελικό με το κεφάλι του γεμάτο ράμματα από το αντιαθλητικό παιχνίδι των Αργεντίνων, ο Μπεστ αποβλήθηκε γιατί δεν άντεξε άλλο τα χτυπήματα που δεχόταν και αντέδρασε. Χαρακτηριστικό της κατάστασης είναι ότι Ματ Μπάσμπι, τεχικός των Άγγλων, πήγε στη ΦΙΦΑ και ζήτησε να αποβάλουν την Εστουντιάντες από το ποδόσφαιρο. Τίποτα όμως απο αυτά δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτά που έζησε η Μίλαν την επόμενη χρονιά.
Στο πρώτο τελικό που διεξάγεται στην Ιταλία, οι Ροσονέρι με δύο γκολ του Σορμάνι και ένα του Κορμπέν επικρατούν με 3-0, βάζοντας γερές βάσεις για την κατάκτηση του τροπαίου και για ένα εύκολο βράδυ στη ρεβάνς της Αργεντινής. Έτσι τουλάχιστον νόμιζαν. Οι παίχτες της Εστουντιάντες υπό την πίεση του δικτάτορα της χώρας Χουάν Κάρλος Ογκάνια, ήταν αποφασισμένοι να πολεμήσουν για να ανατρέψουν το σκορ και να κρατήσουν το «στέμμα» τους. Όταν λέμε να πολεμήσουν, το εννοούμε σχεδόν κυριολεκτικά.
Έτσι, σε ένα κατάμεστο Μπομπονέρα, παρά το 3-0 το πρώτου αγώνα, οι παίχτες της Μίλαν αρχίζουν να καταλαβαίνουν τι θα συμβεί με το που βγαίνουν στον αγωνιστικό χώρο για το καθιερωμένο τους ζέσταμα. Εκεί οπαδοί κόβουν βόλτα ανάμεσα τους, τους βρίζουν, τους ενοχλούν, τους παίρνουν ακόμα και τις μπάλες αναγκάζοντάς τους να φύγουν για τα αποδυτήρια, χωρίς να καταφέρουν να ζεσταθούν πριν τον αγώνα. Δεν σταμάτησαν όμως εκεί. Καθώς οι Ιταλοί αποχωρούσαν για τα αποδυτήρια, τους έλουσαν με ζεστούς καφέδες προκαλώντας τους εγκαύματα. Καπού εκεί, σταματάει η συμμετοχή των οπαδών στη «φιλοξενία» της Μίλαν και αναλαμβάνουν οι ποδοσφαιριστές των γηπεδούχων.
Με την έναρξη του αγώνα οι Αργεντίνοι εφαρμόζουν άμεσα τις οδηγίες του Ογκάνια για πόλεμο και εξαπολύουν μια άνευ προηγουμένου επίθεση προς τους Ιταλούς. Με τον διαιτητή απο τη Χιλή να κάνει τα στραβά μάτια, η μια κλωτσιά διαδεχόταν την άλλη. Σε κάθε ευκαιρία, μια αγκωνιά ή μια μπουνιά «ξέφευγε» προς κάποιον Ιταλό. Το θύμα στα πρώτα λεπτά ήταν το νέο μεγάλο αστέρι των Ιταλών, ο Τζιάνι Ριβέρα, που κάθε φορά που ακουμπάει τη μπάλα δέχεται και ένα χτύπημα. Ακόμα και έτσι η Μίλαν με μία όμορφη προσπάθεια του Ριβέρα, δυστυχώς για αυτήν, ανοίγει το σκορ στο 30ο λεπτό και κάνει το 0-1 για τους φιλοξενούμενους.
Αυτό που ακολουθεί πλέον δεν είναι ποδοσφαιρικός αγώνας. Πρώτο θύμα των Αργεντίνων είναι ο Πιερίνο Πράτι, ο οποίος μετά απο ένα δυνατό χτύπημα, σωριάζεται στο έδαφος χάνοντας τις αισθήσεις του. Ο γιατρός της ομάδας διέγνωσε διάσειση και προσωρινή απώλεια μνήμης στον Πράτι, ο οποίος όσο ήταν στο έδαφος σχεδόν λιπόθυμος δέχτηκε και επίθεση απο ποδοσφαιριστές της Εστουντιάντες, κατηγορώντας τον για θέατρο. Όπως ήταν φυσικό αποχώρησε με αναγκαστική αλλαγή. Όσοι έζησαν απο κοντά εκείνη τη νύχτα, έφτασαν στο σημείο να χαρακτηρίσουν τυχερό τον Πράτι που έφυγε νωρίς από το γήπεδο.
Επόμενο θύμα των γηπεδούχων ήταν ο Κορμπέν, ο οποίος αν και Αργεντίνος είχε αφήσει νωρίς τη χώρα του για να κάνει καριέρα στην Ευρώπη και αντιμετωπίζονταν ως προδότης. Από το πρώτο λεπτό του αγώνα δεν σταματούσαν να τον βρίζουν, αλλά αυτός ήταν μέσα στο γήπεδο ο καλύτερος παίχτης των Ροσονέρι. Τότε ανέλαβε δράση το «πρωτοπαλίκαρο» των Αργεντίνων, ο Αγκίρε Σουάρεζ, ο οποίος με ένα κυριολεκτικά δολοφονικό χτύπημα σπάει το ζυγωματικό και τη μύτη του Κορμπέν, στέλνοντάς τον εκτός αγωνιστικού χώρου. Για κάποιο λόγο που μόνο ο Χιλιανός διαιτητής μπορεί να εξηγήσει, οι ποδοσφαιριστές των γηπεδούχων εξακολουθούν να είναι 11 στο γήπεδο.
Ο Κορμπέν αποδυκνείεται σκληρό καρύδι και προσπαθεί, σχεδόν παραπατώντας από τα χτυπήματα που έχει δεχτεί, να επιστρέψει στο γήπεδο. Εκεί αναλαμβάνει δράση το καθεστώς του Ονγκάνια. Ενώ ο αγώνας εξελίσεται και ο Κορμπέν προσπαθεί να επιστρέψει σε αυτόν, συλλαμβάνεται ως λιποτάκτης καθώς έχει φύγει απο τη χώρα χωρίς να έχει εκπληρώσει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις. Οδηγείται αιμόφυρτος στη φυλακή από όπου αποφυλακίζεται μετά από μέρες και έπειτα από έντονο διπλωματικό παρασκήνιο.
Πλέον η «προσοχή» των Φοιτητών, που μόνο ως τέτοιοι δεν συμπεριφέρονται, στρέφεται και πάλι στον Τζιάνι Ριβέρα, ο οποίος δείχνοντας τα χέρια του και το σώμα του, διαμαρτύρεται στο διαιτητή ότι κάποιοι από τους γηπεδούχους τον τσιμπάνε με βελόνες κατά τη διάρκεια του αγώνα. Βέβαια, το μόνο που κατάφερε ήταν να δεχτεί τις έντονες επιπλήξεις του ανεκδιήγητου Χιλιανού διαιτητή.
Με κάποιο τρόπο το παιχνίδι τελειώνει κανονικά, με την Εστουντιάντες να έχει ανατρέψει το εις βάρος της σκορ και να κερδίζει τελικά με 2-1 τον αγώνα. Αυτό όμως δεν της είναι αρκετό και η Μίλαν με πολύ πόνο και αίμα στέφεται πρωταθλήτρια κόσμου. Κάπου εκεί, το μαρτύριο των Ιταλών τελειώνει και ξεκινάει αυτό των Αργεντίνων.
Ο αγώνας είχε τηλεοπτική κάλυψη και αμέσως μετά τη λήξη του, ξεκίνησε μια παγκόσμια κατακραυγή για την συμπεριφορά των Αργεντίνων ποδοσφαιριστών, με αποτέλεσμα ο Χουάν Κάρλος Ογκάνια, παρά του ότι επί της ουσίας ακολουθούσαν τις διαταγές του, να διατάξει την σύλληψη και φυλάκιση, των Πολέτι (αργότερα αγωνίστηκε και στον Ολυμπιακό), Μανέρο και Αγκίρε. Με την κατηγορία ότι η αντιαθλητική συμπεριφορά τους εξέθεσε τη χώρα, φυλακίστηκαν την επομένη κιόλας του αγώνα. Αφέθηκαν ελεύθεροι μετά από ένα και πλέον μήνα και αποκλείστηκαν για πάντα απο το ποδοσφαιρικό πρωτάθλημα και την εθνική ομάδα της Αργεντινής.
Ακόμα και σήμερα πολλοί από τους ποδοσφαιριστές εκείνης της Μίλαν, οι οποίοι κέρδισαν πολλούς τίτλους και διακρίσεις στην καριέρα τους, θεωρούν ως μεγαλύτερή τους επιτυχία το ότι επέστρεψαν, όχι τροπαιούχοι, αλλά ζωντανοί στην Ιταλία από τη «σφαγή του Μπομπονέρα»…
~ Ο Λογιστής ~
