Για τους περισσότερους που ασχολούνται με το ποδοσφαίρο, ο Άλεξ Φέργκιουσον θεωρείται ο κορυφαίος προπονητής στα Ευρωπαϊκά γήπεδα. Ο λόγος είναι ότι τις 3 περίπου δεκαετίες που έκατσε στον πάγκο της, η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ ήταν η απόλυτη κυρίαρχος στο Αγγλικό πρωτάθλημα, βγάζοντάς την από τη σκιά της Λίβερπουλ που μέχρι τότε θεωρούνταν η κορυφαία ομάδα στο νησί.
Παράλληλα, οδήγησε τους «Μπέμπηδες» σε Ευρωπαϊκούς τίτλους. Έφτασε η ομάδα του Μάντσεστερ να θεωρείται για πολλά χρόνια η καλύτερη ομάδα στη Γηραιά Ήπειρο, ενώ ταυτόχρονα κέρδισε και χιλιάδες νέους οπαδούς με το ωραίο ποδόσφαιρο που έπαιζε. Αποτέλεσμα αυτού ήταν και τα τεράστια έσοδα, τα οποία την έχουν φτάσει να θεωρείται η πλουσιότερη ποδοσφαιρική ομάδα στον κόσμο αλλά και αυτή με τους περισσότερους οπαδούς παγκοσμίως.
Ίσως όμως αυτά τα επιτεύγματα να μην είναι τίποτα μπροστά σε αυτά που πέτυχε, νεαρός ακόμα, ως προπονητής της άσημης έως τότε Αμπερντίν.
Όλα ξεκίνησαν το καλοκαίρι το 1978, όταν ο 37χρονος Σκωτσέζος προπονητής άφηνε τη Σεντ Μίρρεν και έφτανε στην πόλη του Αμπερντίν, αναλαμβάνοντας το τιμόνι της ομώνυμης ομάδας. Ο σύλλογος μέχρι τότε είχε ελάχιστες διακρίσεις και, όπως και όλοι οι υπόλοιποι σύλλογοι στη χώρα, βρισκόταν στη σκιά της Σέλτικ και της Ρέιντζερς.
Με το που πιάνει δουλειά, θέτει τον πήχη ψηλά. Δηλώνει πως η ομάδα έχει πολύ καλό υλικό και πως μοναδικός στόχος είναι να σπάσει το μονοπώλειο της Γλασκώβης. Οι περισσότεροι, ακόμα και μέσα στην ομάδα, γέλασαν με τις φιλοδοξίες του νεαρού προπονητή. Σύντομα όμως θα καταλάβαιναν πόσο άδικο είχαν. Οι προπονήσεις από την αρχή είναι πολύ διαφορετικές από ό,τι είχαν μάθει, πολύωρες και εξοντωτικές. Οι φωνές του Φέργκιουσον πολλές φορές, λένε ιστορίες, ακούγονταν ακόμα και στους γύρω δρόμους του γηπέδου. Παρά τη «σκληράδα» του, ο Σκωτσέζος αρχίζει και κερδίζει τους πάντες μέσα στο σύλλογο, παίχτες, παράγοντες και οπαδούς.
Από τα πρώτα κιόλας παιχνίδια, η Αμπερντίν δείχνει πολύ καλύτερη. Στο πρώτο εκτός έδρας ματς με την Ρέιντζερς παίρνει ισοπαλία. Όλοι πανηγυρίζουν τον βαθμό, όμως ο Φέργκιουσον τους κατσαδιάζει και τους λέει πως μοναδικός λόγος για χαμόγελα και πανηγυρισμούς είναι οι νίκες και οι τίτλοι. Μετά την πρώτη του σαιζόν στην ομάδα, όλοι έχουν αφομοιώσει τη φιλοσοφία του και τα πάντα δουλεύουν ρολόι.
Οι «Ντονς» παλεύουν όλα τα παιχνίδια, παίζουν το ποδόσφαιρο που ζητάει ο προπονητής τους και κερδίζουν το ένα ματς μετά το άλλο. Ο Μάιος του 1980, στη δεύτερη μόλις χρονιά του Φέργκιουσον στην ομάδα, βρίσκει την Αμπερντίν πρωταθλήτρια Σκωτίας, 25 χρόνια από τον τελευταίο και μοναδικό μέχρι τότε τίτλο της. Σπάζοντας την κυριαρχία του Ολντ Φιρμ, όπως τους είχε ζητήσει.
Όλη η πόλη γιορτάζει τον τίτλο και όλη η χώρα μιλάει για την τεράστια έκπληξη στο πρωτάθλημα. Παίχτες και παράγοντες κάνουν σαν τρελοί και θέλουν να ρουφήξουν κάθε στιγμή ευτυχίας, καθώς όλοι πιστεύουν πως δε θα ζήσουν ξανά κάτι παρόμοιο. Όλοι εκτός από έναν. Ο νεαρός Φέργκιουσον, εν μέσω πανηγυρισμών, περίπου δηλώνει πως δεν έγινε και τίποτα. Στόχος είναι η δουλειά και η καθιέρωση, αλλιώς αυτός ο τίτλος δεν έχει σημασία.
Πλέον, όλα στην ομάδα λειτουργούν διαφορετικά και κάθε χρόνο οι διεκδικήτριες των τίτλων στη Σκωτία είναι τρεις. Η Αμπερντίν είναι όμως μάλλον η καλύτερη ομάδα της χώρας τα επόμενα χρόνια. Στέφεται πάλι πρωταθλήτρια το 1984 και το 1985, ενώ παράλληλα κατακτά και το κύπελλο Σκωτίας 4 φορές, με τις 3 μάλιστα από αυτές να είναι συνεχόμενες (1982,1983,1984).Η μεγαλύτερη στιγμή της ομάδας και του Φέργκιουσον όμως, δεν ήταν καμία από τις παραπάνω και την αφήσαμε για το τέλος.
Στις 11 Μαΐου του 1983 στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας, απέναντι στη μεγάλη Ρεάλ Μαδρίτης, η μικρή Αμπερντίν στέφεται Κυπελλούχος Ευρώπης. Το γκολ του Χιούιτ στην παράταση, έδωσε τη νίκη στη Σκωτσέζικη ομάδα και οι ιστορίες όσων βρίσκονταν γύρω από την ομάδα λένε ότι τότε πραγματικά είδαν τον Φέργκι να πανηγυρίζει. Αυτή η νίκη, ακόμα και σήμερα, αντιμετωπίζεται στην πόλη σαν εθνική εορτή, ενώ έβαλε και τον Άλεξ Φέργιουσον στα ραντάρ όλων των μεγάλων ομάδων.
Αυτός παρέμεινε λίγα χρόνια ακόμα στο Αμπερντίν, οδηγώντας όπως προαναφέραμε, την ομάδα σε μεγάλες επιτυχίες. Το καλοκαίρι του 1986, ένιωσε ότι έκλεισε ο κύκλος του και ήταν έτοιμος για το βήμα παραπάνω στη καριέρα του, βυθίζοντας στην απογοήτευση όλη την πόλη. Η τυχερή της υπόθεσης ήταν η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και τα όσα ακολουθησαν είναι γνωστά.
Ο ίδιος, με τον τίτλο του Σερ πια, να θεωρείται ένας από τους καλύτερους προπονητές όλων των εποχών (αν όχι ο καλύτερος). Η Μάντσεστερ, με αυτόν στο πάγκο της, να έχει κερδίσει 13 Πρωταθλήματα Αγγλίας, 5 κύπελλα, ενώ παράλληλα να έχει στεφτεί δύο φορές πρωταθλήτρια και μία Κυπελλούχος Ευρώπης. Ενώ η Αμπερντίν να μην έχει κερδίσει ποτέ ξανά το πρωτάθλημα μετά τη φυγή του.
~Ο Λογιστής~
