Η είδηση της επικείμενης αποχώρησης του Λιονέλ Μέσι από την Μπαρτσελόνα έπεσε σαν κεραυνός εν αιθρία και ασφαλώς απασχολεί όλα τα αθλητικά ΜΜΕ παγκοσμίως. Διαβάστε τη λίστα με τους 10 κορυφαίους ποδοσφαιριστές που έμειναν μια ζωή στην ίδια ομάδα.
Ο Αργεντινός σούπερ σταρ δηλώνει σε κάθε τόνο αποφασισμένος να φύγει από την Καταλονία με οποιοδήποτε τίμημα, προκειμένου να συνεχίσει την καριέρα του στη Μάντσεστερ Σίτι, του Πεπ Γκουαρδιόλα.
Μάλιστα, την Κυριακή το πρωί δεν έδωσε το «παρών» στις προπονητικές εγκαταστάσεις των «μπλαουγκράνα», όπου οι παίκτες της ομάδας υποβλήθηκαν σε τεστ για τον κορονοϊό.
Ο Μέσι μέχρι σήμερα ήταν ίσως η τελευταία προσωποποίηση του ρομαντισμού στο ποδόσφαιρο. Αντιπροσώπευε μία άλλη εποχή, εκείνη που οι παίκτες δένονταν με έναν και μόνο σύλλογο, αφοσιώνονταν πλήρως σε αυτόν και έπαιζαν για πάντα με την ίδια φανέλα.
Το έκανε πιστά αυτό για πάνω από 19 χρόνια και πέρα από την αδιαμφισβήτητη κορυφαία ποιότητά του, το συγκεκριμένο στοιχείο ήταν που τον ξεχώριζε από όλους τους υπόλοιπους σούπερ σταρ του σύγχρονου ποδοσφαίρου, στο οποίο πλέον κυριαρχεί ο αυστηρός επαγγελματισμός.
Ο Μέσι έγινε σύμβολο και πρεσβευτής για τη Βαρκελώνη. Η παρουσία του στο Καμπ Νόου, ήταν η ζωντανή απόδειξη ότι η Μπαρτσελόνα είναι κάτι περισσότερο από ένα κλαμπ. Παρόλα αυτά, η ειλημμένη, όπως φαίνεται, απόφασή του να αλλάξει πλέον παραστάσεις, κλονίζουν το συγκεκριμένο αφήγημα και πληγώνουν, όσους ρομαντικά πίστευαν ότι ο Μέσι θα μείνει για μία ζωή… νυμφευμένος με την Μπάρτσα, στα καλά και στα κακά.
Πάμε όμως με αφορμή τη στροφή, που κάνει στην καριέρα του ο Μέσι, να θυμηθούμε δέκα παίκτες, που έμειναν πιστοί παντοτινά σε μία ομάδα.
10 Τζιουζέπε Μπέργκομι (Ιντερ)
Γέννημα θρέμμα του Μιλάνου, συνδεδεμένος για μία ζωή με την Ιντερ και φυσικά αρχηγός της.
Εκανε το ντεμπούτο του το 1980/81 και έπαιξε για τους «νερατζούρι» 20 σεζόν, ως το 1999, όταν αποφάσισε να σταματήσει το ποδόσφαιρο σε ηλικία 36 ετών. Ηταν ο ρέκορντμαν συμμετοχών της Ιντερ μέχρι το 2011, χρονιά που τον προσπέρασε ο Χαβιέρ Ζανέτι.
Τα πυκνά του φρύδια και το πλούσιο μουστάκι του τον έχουν καταχωρήσει στην ιστορία με το παρατσούκλι ο «θείος». Μπορεί κατά τη διάρκεια της καριέρας του η Ιντερ να βρισκόταν κατά κύριο λόγο στη σκιά της Μίλαν, παρόλα αυτά θεωρείται ένας από τους σπουδαιότερους αμυντικούς που γέννησε το ιταλικό ποδόσφαιρο.
Πανηγύρισε ένα κύπελλο Ιταλίας (1982) και ένα πρωτάθλημα (1989). Αν και μόλις 18 ετών τότε, ήταν μέλος της εθνικής Ιταλίας που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο το 1982. Τα τελευταία χρόνια εργάζεται ως σχολιαστής στο Sky Sports Italia.
9 Τόνι Ανταμς (Αρσεναλ)
Ο Ανταμς υπηρέτησε 22 χρόνια την Αρσεναλ, από το 1983 ως το 2002. Δεν αγωνίστηκε σε καμία άλλη ομάδα στην καριέρα του.
Κέρδισε με τους «κανονιέρηδες» τέσσερα πρωταθλήματα, τρία κύπελλα, δύο Λιγκ Καπ, ένα Σούπερ Καπ και ένα Κύπελλο Κυπελλούχων. Μάλιστα είναι ο μοναδικός αρχηγός στην ιστορία του αγγλικού πρωταθλήματος, που έχει κατακτήσει πρωτάθλημα σε τρεις διαφορετικές δεκαετίες.
Για τους φίλους της Αρσεναλ είναι ένας από τους κορυφαίους κεντρικούς αμυντικούς, που φόρεσαν ποτέ τη φανέλα του συλλόγου. Ξεχώριζε για τις ηγετικές του ικανότητες και εξελίχθηκε σε ακρογωνιαίος λίθος σε μία από τις πιο επιτυχημένες περιόδους της ομάδας, τη δεκαετία του ’90.
Η Αρσεναλ το 2011 τίμησε τον εμβληματικό της κάπτεν, αποκαλύπτοντας έξω από το «Εμιρετς» το άγαλμά του, μαζί με αυτά των Τιερί Ανρί και Χέρμπερτ Τσάπμαν.
8 Γκάρι Νέβιλ (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ)
Οι νεότεροι μπορεί να τον γνωρίζουν κυρίως από τις κοκορομαχίες του στο Sky Sports με τον Τζέιμι Γκάραχερ. Ο Γκάρι Νέβιλ όμως αποτέλεσε μέλος της σπουδαίας ομάδας του Σερ Αλεξ Φέργκιουσον, που κυριάρχησε σε Αγγλία και Ευρώπη τις δεκαετίες του ’90 και του ’00.
Ο Νέβιλ ποτέ δεν φημιζόταν για το ποδοσφαιρικό του ταλέντο, ήταν ωστόσο πεισματάρης, εργατικός και έκανε τη λεγόμενη βρώμικη δουλειά στον αγωνιστικό χώρο. Επαιξε για τη Γιουνάιτεντ από το 1992 μέχρι το 2011, όταν και σταμάτησε το ποδόσφαιρο. Μόνο ο Ράιαν Γκιγκς υπηρέτησε περισσότερα χρόνια τον σύλλογο.
Κατά τη διάρκεια της θητείας του στους «κόκκινους διάβολους», ο Νέβιλ πανηγύρισε συνολικά 20 τίτλους (!), εκ των οποίων οχτώ Πρέμιερ Λιγκ και δύο Τσάμπιονς Λιγκ. Μάλιστα είχε την τιμή να είναι αρχηγός της Γιουνάιτεντ για πέντε ολόκληρα χρόνια.
7 Τζέιμι Κάραχερ (Λίβερπουλ)
Ο αγαπημένος Τζέιμι των φίλων της Λίβερπουλ. Προϊόν της ακαδημίας, έκανε το επίσημο ντεμπούτο του στην επαγγελματική ομάδα τη σεζόν 1996/97 και αγωνίστηκε με τους «κόκκινους» μέχρι το 2013.
Ανήκει και αυτός τους one-club παίκτες, αφού δεν έπαιξε ποτέ για άλλον σύλλογο. Είναι μάλιστα ο δεύτερος μακροβιότερος ποδοσφαιριστής στην ιστορία της Λίβερπουλ με 735 εμφανίσεις σε όλες τις διοργανώσεις και ρέκορντμαν του κλαμπ στην Ευρώπη με 149 συμμετοχές.
Ο Κάραχερ ξεκίνησε την καριέρα του ως δεξιός μπακ, όμως στο απόγειό του έφτασε ως κεντρικός αμυντικός υπό τις οδηγίες του Ράφα Μπενίτεθ. Με τη φανέλα της Λίβερπουλ κέρδισε δύο κύπελλα Αγγλίας, τρία Λιγκ Καπ, δύο Σούπερ Καπ, ένα Τσάμπιονς Λιγκ, ένα Κύπελλο UEFA και δύο ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ.
Πλέον, έχει εξελιχθεί σε έναν από τους κορυφαίους σχολιαστές του Sky Sports, ειδικευόμενος ασφαλώς σε θέματα των πρωταθλητών Αγγλίας.
6 Πολ Σκόουλς (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ)
Ο Σκόουλς ανήκει και αυτός σε εκείνη τη γενιά παικτών που στρατολόγησε ο Σερ Αλεξ στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και άλλαξε την ιστορία της Γιουνάιτεντ. Αγωνίστηκε με τους «μπέμπηδες» από το 1993 ως το 2013 και είναι ο τρίτος παίκτης στην ιστορία του συλλόγου με τις περισσότερες συμμετοχές.
Φόρεσε τη φανέλα της Γιουνάιτεντ 718 φορές σε όλες τις διοργανώσεις και σημείωσε πάνω από 150 γκολ. Το 2011 ανακοίνωσε ότι σταματάει το ποδόσφαιρο και εντάχθηκε στο τεχνικό επιτελείο της ομάδας, όμως τον Ιανουάριο του 2012 επέστρεψε στην ενεργό δράση πριν βάλει οριστικά τέλος στο κεφάλαιο ποδοσφαιριστής τον Μάιο του 2013.
Ως μέλος της Γιουνάιτεντ κατέκτησε συνολικά 25 τίτλους, μεταξύ των οποίων 11 Πρέμιερ Λιγκ και δύο Τσάμπιονς Λιγκ.
Τώρα είναι συνιδιοκτήτης της Σάλφορντ Σίτι (Λιγκ 2) μαζί με τα αδέρφια Νέβιλ, τον Ντέβιντ Μπέκαμ, τον Νίκι Μπατ και τον Ράιαν Γκιγκς, δηλαδή τους πρώην συμπαίκτες του στη Γιουνάιτεντ. Επίσης, προσπαθεί να γίνει μάνατζερ, όμως η πρώτη του απόπειρα στην Ολνταμ δεν ήταν επιτυχημένη.
5 Κάρλες Πουγιόλ (Μπαρτσελόνα)
Eμβληματική φιγούρα της Μπάρτσα, άπαντες τον θυμούνται για τη μαχητικότητά του, το πάθος του και φυσικά τις… πλούσιες μπούκλες του.
Δεν ήταν ο κλασικός ποδοσφαιριστής της Μπαρτσελόνα, με την άρτια τεχνική κατάρτιση και τη φινέτσα, αποτέλεσε όμως το ιδανικό συμπλήρωμα σε μία ομάδα μοντέλο, προσφέροντας τις απαιτούμενες δόσεις δυναμισμού και σκληράδας.
Εντάχθηκε στα τμήματα υποδομής το 1995 και σκαρφάλωσε στην πρώτη ομάδα το 1999, όπου έκανε το ντεμπούτο του υπό τις οδηγίες του Λουίς Φαν Χάαλ. Γρήγορα αναρριχήθηκε στην ιεραρχία της Μπάρτσα και το 2004 διαδέχθηκε στην αρχηγία τον Λουίς Ενρίκε, που κρέμασε τα παπούτσια του. Από τότε και μέχρι το 2014, που αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, ο Πουγιόλ φορούσε το περιβραχιόνιο του αρχηγού.
Ο αιώνια πιστός Πουγιόλ έπαιξε σε 593 επίσημα ματς με τη φανέλα της Μπαρτσελόνα και κέρδισε πάνω από 20 τίτλους, συμπεριλαμβανομένων έξι πρωταθλημάτων Ισπανίας και τριών Τσάμπιονς Λιγκ. Ηταν επίσης μέλος της εθνικής Ισπανίας που κατέκτησε το Euro 2008 και το Μουντιάλ του 2010, σκοράροντας μάλιστα το νικητήριο γκολ στον ημιτελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου με τη Γερμανία.
4 Φράνκο Μπαρέζι (Μίλαν)
Από τους κορυφαίους αμυντικούς όλων των εποχών, πολλοί συνέκριναν το στιλ του με αυτό του Φραντς Μπεκενμπάουερ. Το 1999 ψηφίστηκε ως ο παίκτης του αιώνα για τη Μίλαν.
Ξεκίνησε από τα τμήματα υποδομής των «ροσονέρι», έφτασε στην πρώτη ομάδα το 1977 και έπαιξε για 20 ολόκληρα χρόνια για τους Μιλανέζους. Το 1997, όταν αποφάσισε να εγκαταλείψει την ενεργό δράση, η Μίλαν απέσυρε προς τιμήν του τη φανέλα με το Νο.6.
Ο Μπαρέζι διετέλεσε 15 σεζόν αρχηγός της Μίλαν, με την οποία κατέκτησε τρία Τσάμπιονς Λιγκ, έξι πρωταθλήματα Ιταλίας, δύο ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ και δύο Διηπειρωτικά. Επίσης έγραψε ιστορία και ως μέλος της εθνικής Ιταλίας, αφού ήταν παρών στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1982, όπου η «σκουάντρα ατζούρα» ανέβηκε στην κορυφή του κόσμου.
Συμμετείχε σε ακόμη δύο Μουντιάλ, όντας μάλιστα αρχηγός το 1994, όταν η Ιταλία έχασε τον τίτλο στη διαδικασία των πέναλτι από τη Βραζιλία, με τον ίδιο να αστοχεί στο πέναλτι που ανέλαβε. Επίσης, συμμετείχε δύο τελικές φάσεις Euro (1980, 1988).
3 Φραντσέσκο Τότι (Ρόμα)
Φυσικά από αυτή τη λίστα δεν θα μπορούσε να λείπει το όνομα του Φραντσέσκο Τότι. Ο παντοτινός καπιτάνο της Ρόμα, πέρασε μία ολόκληρη ζωή στη λατρεμένη του ομάδα και δεν την απαρνήθηκε ποτέ.
Αγωνίστηκε 25 χρόνια στο Ολίμπικο, κατέκτησε δύο κύπελλα Ιταλίας (2007, 2008), ένα πρωτάθλημα (2001) και δύο Σούπερ Καπ. Ο Τότι είναι ασφαλώς ο ποδοσφαιριστής με τα περισσότερα γκολ (307) και τις περισσότερες συμμετοχές (786) στην ιστορία της Ρόμα. Είναι άλλωστε ο δεύτερος σκόρερ όλων των εποχών στο ιταλικό πρωτάθλημα με 250 γκολ.
Τα ρεκόρ του είναι αμέτρητα: Είναι ο πρώτος σκόρερ της Ρόμα στα ευρωπαϊκά κύπελλα, έχοντας πετύχει 38 τέρματα. Εγινε ο νεότερος αρχηγός στην ιστορία της Serie A σε ηλικία 22 ετών και 34 ημερών.
Το Νοέμβριο του 2014 έγινε ο γηραιότερος σκόρερ σε αγώνα του Τσάμπιονς Λιγκ σκοράροντας σε ηλικία 38 ετών και 59 ημερών. Είναι ο κορυφαίος σκόρερ στα ντέρμπι της Ρώμης με 11 γκολ. Εχει πετύχει τα περισσότερα πέναλτι (71) στη Serie A.
Κατά τη διάρκεια της καριέρας του αναδείχθηκε πέντε φορές κορυφαίος Ιταλός παίκτης της χρονιάς, ενώ το 2006 ήταν κομμάτι της εθνικής Ιταλίας που κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο στα γήπεδα της Γερμανίας.
Σταμάτησε το ποδόσφαιρο το 2017 έχοντας πατήσει το 41ο έτος της ηλικίας του. Τελευταίο του ματς ήταν στην εντός έδρας νίκη (3-2) της Ρόμα κόντρα στην Τζένοα, όταν μπήκε αλλαγή στη θέση του Μοχάμεντ Σαλάχ στο 54ο λεπτό και γνώρισε την αποθέωση.
2 Πάολο Μαλντίνι (Μίλαν)
Ζωντανός θρύλος της Μίλαν, συγκαταλέγεται στους κορυφαίους, συνεπείς και πιο σταθερούς αμυντικούς όλων των εποχών. Αποτελεί εξάλλου, ένα από τα πιο χαρακτηριστικά παραδείγματα one-club παικτών. Αγωνίστηκε 25 σεζόν, όλες για τους «ροσονέρι», ώσπου άφησε τους αγωνιστικούς χώρους σε ηλικία 41 ετών!
Με τη Μίλαν κέρδισε 25 τίτλους, εκ των οποίων πέντε Κύπελλα Πρωταθλητριών/Τσάμπιονς Λιγκ, επτά πρωταθλήματα Ιταλίας, ένα Κύπελλο Ιταλίας, πέντε Σούπερ Καπ, πέντε ευρωπαϊκά Σούπερ Καπ και ένα Μουντιάλ Συλλόγων.
Είναι ο ρέκορντμαν συμμετοχών της Μίλαν με 902 εμφανίσεις. Ασφαλώς οι Μιλανέζοι απέσυραν τη φανέλα με το Νο.3 μετά την απόφαση του Μαλντίνι να σταματήσει το ποδόσφαιρο.
Σε ατομικό επίπεδο έφτασε κοντά στο να αναδειχθεί κορυφαίος παίκτης του κόσμου, όμως τόσο το 1994 όσο και το 2003 κατετάγη τρίτος στην ψηφοφορία για τη Χρυσή Μπάλα.
Σήμερα εξακολουθεί να υπηρετεί τη Μίλαν από το πόστο του τεχνικού διευθυντή, ενώ διατηρεί και μετοχές στο Μαϊάμι, που αγωνίζεται στο ΜLS.
1 Ράιαν Γκιγκς (Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ)
Αλλος ένας παίκτης της Γιουνάιτεντ φιγουράρει σε αυτή τη λίστα. Ο Ράιαν Γκιγκς εντάχθηκε αρχικά στα τμήματα υποδομής της Σίτι, όμως στα 14α γενέθλιά, του το 1987, μεταπήδησε στη Γιουνάιτεντ.
Εκανε το επαγγελματικό του ντεμπούτο το 1991 και έκτοτε έπαιξε για 23 χρόνια μόνο για τους «κόκκινους διαβόλους».
Είναι ο ρέκορντμαν συμμετοχών της Γιουνάιτεντ και ανήκει στους 28 παίκτες παγκοσμίως με πάνω από 1.000 συμμετοχές. Στην καριέρα του κέρδισε 13 Πρέμιερ Λιγκ, όντας ο παίκτης με τα περισσότερα πρωταθλήματα Αγγλίας. Είχε δηλαδή συμμετοχή και στις 13 Πρέμιερ που κατέκτησε η Γιουνάιτεντ.
Επίσης πανηγύρισε με τους «μπέμπηδες» τέσσερα Κύπελλα Αγγλίας, τρία Λιγκ Καπ, δύο Τσάμπιονς Λιγκ, ένα Μουντιάλ Συλλόγων, ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ και εννιά Σούπερ Καπ Αγγλίας.
Είναι χαρακτηριστικό πως ο Γκιγκς έχει μόνος του περισσότερα πρωταθλήματα από σχεδόν όλες τις ομάδες της Αγγλίας, αφού τον περνούν μόνο η Λίβερπουλ και φυσικά η Γιουνάιτεντ. Είναι εξάλλου, ο μοναδικός παίκτης που έχει αγωνιστεί 22 σερί σεζόν στην Πρέμιερ Λιγκ και έχει σκοράρει 21 διαδοχικές χρονιές.
Το 2013/14 διετέλεσε υπηρεσιακός τεχνικός της Γιουνάιτεντ, αντικαθιστώντας τον Ντέιβιντ Μόγες, που απολύθηκε. Εν συνεχεία ήταν βοηθός στο πλευρό του Λουίς Φαν Χάαλ και πλέον είναι επικεφαλής στο τεχνικό επιτελείο της εθνικής Ουαλίας.
