Σε κάθε μεγάλη ποδοσφαιρική διοργάνωση σε επίπεδο εθνικών ομάδων, οι στόχοι της Αγγλίας είναι πρωταγωνιστικοί. Το γεγονός πως διαθέτει το πιο εμπορικό πρωτάθλημα στην Ευρώπη και κατά συνέπεια στον κόσμο είναι το μεγάλο προσόν της, ωστόσο, πλην του 1966, όταν και κατέκτησε για πρώτη και τελευταία φορά ένα μεγάλο τρόπαιο, στις επόμενες διοργανώσεις δεν δικαιολόγησε τις απαιτήσεις.
Και στο Μουντιάλ που ξεκινά σε λιγότερο από ένα μήνα στα γήπεδα της Ρωσίας, θέλει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο και απομένει πλέον να δούμε αν φέτος θα καταφέρει να κάνει ξανά το βήμα παραπάνω. Πρόκειται για μία εθνική ομάδα με πολλούς Ελληνες υποστηρικτές που σταδιακά αυξάνονται τα τελευταία χρόνια, κάτι που πηγάζει κυρίως από το γεγονός πως έχουν δεθεί με κάποιους συλλόγους (χαρακτηριστικότερο παράδειγμα Λίβερπουλ και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ) της χώρας και κατά συνέπεια η συμπάθεια έχει περάσει και στην εθνική ομάδα.
Η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966, σε μία διοργάνωση που διεξήχθη στην έδρα της, είναι και η μοναδική ουσιαστικά διάκριση για την εθνική ομάδα της Αγγλίας στο ποδόσφαιρο. Πλην του Μουντιάλ του 1966, έχει να επιδείξει μία τρίτη θέση στο Ευρωπαϊκό Κύπελλο του 1968 και μία τέταρτη θέση στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1990.
Η καθιέρωση του «Γουέμπλεϊ»
Το ιστορικό «Γουέμπλεϊ», το 1996 φιλοξένησε συνολικά εννέα αναμετρήσεις του Παγκοσμίου Κυπέλλου και φυσικά, τον μεγάλο τελικό μεταξύ Αγγλίας- Δυτικής Γερμανίας (4-2 στην παράταση, 2-2 στο 90λεπτο). Η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου στο εν λόγω γήπεδο, έπαιξε φυσικά ρόλο στο να αναγνωριστεί από την πλειονότητα του φίλαθλου κόσμου ως ένα γήπεδο μεγάλων ποδοσφαιρικών στιγμών. Φυσικά είχε φιλοξενήσει τελικούς κατά το παρελθόν, σε συλλογικό όμως επίπεδο, αλλά και τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1948.
Η απονομή των μεταλλίων, 43 χρόνια μετά
Μέχρι και το 1974, δεν απονέμονταν μετάλλια στους παίκτες, κάτι που αυτή την εποχή θεωρείται αυτονόητο. Ετσι, μετέπειτα, η Παγκόσμια Ποδοσφαιρική Ομοσπονδία (FIFA) άρχισε να τα δίνει αναδρομικά, σε όλους τους παίκτες που βρίσκονταν στην αποστολή των εθνικών ομάδων και κατέκτησαν το Μουντιάλ από το 1930 έως το 1974 και όχι μόνο σε αυτούς που είχαν αγωνιστεί στον τελικό.
Σε ειδική τελετή που πραγματοποιήθηκε το 2009, στους παίκτες της Αγγλίας δόθηκαν τα μετάλλια για την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου του 1966. «Είμαστε περήφανοι για την καριέρα σας και τι καταφέρατε. Γράψατε ιστορία. Δείξατε πως η Αγγλία μπορεί τόσο να κατακτήσει το Παγκόσμιο Κύπελλο, όσο και να το διοργανώσει», είχε σημειώσει κατά την απονομή ο τότε πρωθυπουργός της Αγγλίας, Γκόρντον Μπράουν.
Ρεκόρ όλων των εποχών
Αξίζει να σημειωθεί, πως ο τελικός του 1966, ήταν το τηλεοπτικό γεγονός που παρακολούθησε ο μεγαλύτερος αριθμός θεατών. Σύμφωνα λοιπόν με το BBC, το ματς είχαν παρακολουθήσει από τους τηλεοπτικούς τους δέκτες περισσότεροι από 30.3 εκατομμύρια θεατές μόνο στην Αγγλία. Τουλάχιστον μέχρι το 2012, όταν και είχε δημοσιεύσει τη σχετική έρευνα το Βρετανικό δίκτυο τηλεόρασης, παρέμενε στη Νο1 θέση τηλεθέασης. Για να δώσουμε ένα παράδειγμα για το πόσο μεγάλο ποσοστό είναι αυτό, να αναφέρουμε πως το 1981, η γαμήλια τελετή μεταξύ του Πρίγκιπα Κάρολου με την Νταϊάνα είχε λίγο περισσότερους από 28 εκατομμύρια θεατές.
Με 4-4-2 και χατ-τρικ του Χαρστ
Με οδηγό την πολύ σκληρή άμυνα και την ταχύτητα από τα άκρα, η Αγγλία κατάφερε να φτάσει μέχρι τον τελικό και την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Μία από τις χαρακτηριστικές εκφράσεις που χαρακτήριζαν την ομάδα και την αγωνιστική της συμπεριφορά, ήταν το «φτερά των θαυμάτων». Αυτό, καθώς ο Σερ Αλφ Ράμσεϊ (προπονητής) παρέτασσε την ομάδα με σύστημα 4-4-2 και αυτή χαρακτηριζόταν από τον τρόπο που έβγαινε στην επίθεση. Παράλληλα, να τονιστεί πως στον τελικό, χατ-τρικ είχε σημειώσει ο Τζέοφ Χαρστ, ο οποίος παραμένει ακόμα και σήμερα ο μόνος παίκτης που έχει σημειώσει χατ-τρικ σε έναν τελικό Μουντιάλ.
Στην φάση που έγινε στον τελικό το 3-2 για την Αγγλία, παραμένει ακόμα η αμφιβολία για το αν η μπάλα πέρασε την τελική γραμμή. Οπως είχε δηλώσει ο ίδιος ο Χαρστ για το συμβάν: «Το λέω σε όλους όσους ασχολούνται. Η μπάλα πέρασε τουλάχιστον ένα μέτρο μέσα από τη γραμμή» και συμπλήρωσε βέβαια πως: «Εκείνη τη στιγμή είχα πολύ κακή οπτική. Αλλά θέλεις να πιστέψεις περισσότερο και από τη ζωή σου πως η μπάλα πέρασε εκείνη τη στιγμή τη γραμμή. Και αυτή η σκέψη παραμένει δυνατή για εμένα».
Ηρωας… από το πουθενά
Ο παίκτης που συνέδεσε το όνομά του με την κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου, Τζέοφ Χαρστ, δεν ήταν στις πρώτες λύσεις του προπονητή του. Στην προεπιλογή του Μαΐου κλήθηκαν 28 παίκτες αλλά έξι έμειναν εκτός της τελικής λίστας. Ο Χαρστ «νίκησε» τους Μπόμπι Τάμπλινγκ και Τζον Μπερν για να μπει στην αποστολή, ωστόσο άρχισε το τουρνουά ως αλλαγή των Τζίμι Γκριβς και Νόρμαν Χαντ. Ο τραυματισμός του Γκριβς στο τελευταίο ματς του ομίλου του έδωσε θέση στο αρχικό σχήμα, με τον Χαρστ να αποδεικνύεται καθοριστικός, αφού σημείωσε το νικητήριο κόντρα στην Αργεντινή στον προημιτελικό και έκανε χατ-τρικ στον μεγάλο τελικό.
Η πορεία προς την κορυφή
Η Αγγλία βρέθηκε στον πρώτο όμιλο, μαζί με Ουρουγουάη (0-0), Μεξικό (2-0) και Γαλλία (2-0). Στην προημιτελική φάση, επικράτησε 1-0 της Αργεντινής και στα ημιτελικά νίκησε 2-1 την Πορτογαλία του Εουσέμπιο, ο οποίος είχε αναδειχθεί και πρώτος σκόρερ του τουρνουά με 9 γκολ. Καλύτερος νέος παίκτης της διοργάνωσης δε, είχε αναδειχθεί ο Φραντζ Μπεκενμπάουερ. Στον μεγάλο τελικό, Αγγλία και Δυτική Γερμανία αναδείχθηκαν ισόπαλες στο 90λεπτο (2-2) και το ματς κρίθηκε στην παράταση, με την Αγγλία να σημειώνει 2 ακόμα τέρματα. Σκόρερ του τελικού ήταν οι: Χαρστ (18’, 101’, 120’), Πίτερς (78) – Χέλερ (12’), Βέμπερ (89’).
Ενα ενδιαφέρον στατιστικό τέλος, είναι το γεγονός πως η Αγγλία εκείνη την εποχή έγινε η πρώτη ομάδα (από τις τρεις συνολικά που το έχουν καταφέρει) που δε νίκησε στο εναρκτήριο ματς του Μουντιάλ αλλά στο τέλος κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Μετά την Αγγλία, το κατάφερε η Ιταλία το 1982 (0-0 στην πρεμιέρα με την Πολωνία) και το 2010 η Ισπανία, η οποία μάλιστα είχε ηττηθεί στον πρώτο αγώνα του τουρνουά (1-0 από Ελβετία).
Οι 11άδες του τελικού
Αγγλία: Γκόρντον Μπανκς – Τζορτζ Κοέν, Τζακ Τσάρλτον, Μπόμπι Μουρ, Ρέι Γουίλσον – Νόμπι Στάιλς, Αλαν Μπολ, Μπόμπι Τσάρλτον, Μάρτιν Πίτερς – Τζέοφ Χαρστ, Ρότζερ Χαντ.
Δ. Γερμανία: Χανς Τιλκόφσκι – Χορστ Ντίτερ Χότζες, Βίλι Σουλτζ, Βόλφανγκ Βέμπερ, Καρλ Χάινς Σέλινγκερ – Φρανζ Μπεκενμπάουερ, Βόλφρανγκ Οβεραθ , Χέλμουτ Χέλερ – Ούβε Σίλερ, Σίνγκφιντ Χέλερ, Σίγκριντ Χελ, Λόταρ Εμεριχ.
