Final Four Βελιγράδι 2022
Ημέρα 2η
Η περιπέτεια της… διαπίστευσης
Μετά από συνολικά 1.200 χιλιόμετρα και δύο μέρες στον δρόμο επιτέλους φτάσαμε στο μπασκετικό και κατακόκκινο Βελιγράδι. Βέβαια η δεύτερη μέρα του road trip ήταν εκείνη που είχε και την πολύ… περιπέτεια της ιστορίας.
Αρχικά αγαπημένο μου ημερολόγιο να σου εξομολογηθώ πως η κατάσταση στα σύνορα, τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση αποδείχθηκε ιδιαιτέρως χαλαρή. Φτάσαμε στους Εύζωνες περάσαμε τα τελευταία ελληνικά διόδια και έπρεπε πλέον να μπούμε στην γειτονική χώρα από την Γευγελή.
Εδώ θα ανοίξω μια εγκυκλοπαιδική παρένθεση και θα αναφέρω πως η Γευγελή είναι η ιδιαίτερη πατρίδα του Γιάννη Ιωάννιδη. Ο μεγάλος Έλληνας προπονητής γεννήθηκε στην συγκεκριμένη πόλη, πριν μετακομίσει μαζί με την ελληνική οικογένειά του και σε πολύ μικρή ηλικία στην Θεσσαλονίκη. Κλείνει η παρένθεση.
Οι συνοριοφύλακες ευγενικοί με πολύ καλό χειρισμό της ελληνικής γλώσσας και χωρίς να μας ταλαιπωρήσουν στο παραμικρό. Ακόμα και στο πρώτο βενζινάδικο που σταμάτησα για ανεφοδιασμό, επίσης γνώριζαν άπταιστα ελληνικά και με μεγάλη ευγένεια με εξυπηρέτησαν.
Μόλις περάσεις τα σύνορα της Ελλάδας και πριν περάσεις στην Γευγελή υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο κατάστημα “Duty free” στο οποίο μπορείς να κάνεις οικονομικά ψώνια αφού σε εκείνο το έδαφος δεν υπάρχουν φόροι και δασμοί.
Μπαίνεις λοιπόν στην χώρα και ταξιδεύεις με προορισμό τα σερβικά σύνορα, που είναι στην ίδια κατεύθυνση με την πόλη των Σκοπίων. Ο δρόμος πλέον είναι μια ευθεία, χωρίς ιδιαίτερες στροφές αλλά θέλει μεγάλη προσοχή για δύο λόγους.
Πρώτον είναι γεμάτος λακούβες (σ.σ. ξεκάθαρα θα εκτιμήσεις τον ελληνικό επαρχιακό δρόμο έτσι και μπεις εκεί) και δεύτερον γεμάτος μπλόκα. Όσοι Θεσσαλονικείς έχουν κάνει αυτή την διαδρομή και μίλησα μαζί τους, μου είπαν πόσο προσεκτικός πρέπει να είμαι εκεί με το θέμα: ταχύτητα.
Ο μέσος όρος ταχύτητας που επιτρέπεται είναι τα 120 χιλιόμετρα και σε κάθε 20-25 χιλιόμετρα συναντούσες αστυνομία, τροχαία, ή ακόμα και καμουφλαρισμένα αυτοκίνητα που είχαν ραντάρ και σε μετρούσαν.
Σε μένα δεν συνέβη, αλλά άκουσα και την εξής ιστορία: Έλληνας φίλος που κάνει συχνά αυτή την διαδρομή τον σταμάτησε η αστυνομία στα διόδια και του ζήτησε την απόδειξη των προηγούμενων διοδίων. Μόλις του την έδωσε ξεκίνησε να του γράφει κλήση… Έκπληκτος ο φίλος οδηγός ρώτησε τι παράβαση έκανε;
Η απάντηση ήταν πως έχει διανύσει απόσταση 130 χμ σε 48 λεπτά, άρα με δεδομένο το 120 του ορίου έχει παρανομήσει (!) Ευτυχώς τέτοια ευτράπελα, αγαπημένο μου ημερολόγιο δεν μου συνέβησαν.
Φτάνεις λοιπόν στα σύνορα με την Σερβία. Είναι δύο φυλάκια με απόσταση μερικών μέτρων, δείχνεις τα έγγραφά σου και στα δύο φυλάκια και μπαίνεις στην πατρίδα του Final Four. Η όλη διαδικασία να βγεις από τη μία χώρα και να μπεις στην άλλη δεν κράτησε περισσότερο από πέντε λεπτά και μάλιστα για ένα βαν στο οποίο επέβαιναν επτά άτομα.
Από τα σύνορα τώρα της Σερβίας, μέχρι να φτάσεις στην πρωτεύουσα πρέπει να διανύσεις άλλα περίπου 350 χιλιόμετρα. Ο δρόμος σαφώς καλύτερος από πριν, χωρίς τόσες πολλές λακούβες (και πάλι όμως μην φανταστείς καμιά πίστα φόρμουλα 1). Ακολουθείς τις ταμπέλες που οδηγούν στη Νις κι από κάποια στιγμή κι έπειτα εμφανίζονται με μεγάλη συχνότητα κι οι πινακίδες για Βελιγράδι.
Περίπου λοιπόν στο Νις ξεκινάει μια βροχή και κάτι κεραυνοί να μην ξέρω τι να κάνω… Να συνεχίσω ή να σταματήσω και να περιμένω να κοπάσει ο κατακλυσμός; Ορατότητα το πολύ δύο μέτρα και δεξιά αριστερά νταλίκες. Πραγματικός εφιάλτης. Ο ουρανός κατάμαυρος και μεσημεριάτικα να μην βλέπεις την μύτη σου. Μόνο κάπου κάπου να φωτίζουν τα πάντα κεραυνοί και αστραπές που ο ένας διαδεχόταν τον άλλον.
Περίπου ένα εικοσάλεπτο κράτησε αυτή η χάση κόσμου κι έπειτα επέστρεψε το φως κι ο ήλιος. Από κει και πέρα το ταξίδι δεν είχε άλλες περιπέτειες. Δεν είχε; Λάθος είχε κι άλλες. Λίγο πριν μπούμε στην πόλη, προσπαθώ να μιλήσω στους συνταξιδιώτες μου και φωνή δεν έβγαινε. Εμ που να βγει με τον ερκοντίσιον στο τέρμα δύο μέρες σερί;
Και πες ΟΚ μέρα Τετάρτη καθαρίζουν οι άλλοι την μπουγάδα και βγαίνει η δουλειά, την Πέμπτη πως θα βγει η μετάδοση που δεν ακούγομαι στα πέντε εκατοστά; Ξεκίνησε λοιπόν αυστηρή αφωνία, αλλά και πολύ δυνατή θεραπεία που λογικά σε 24 ώρες θα έχει λειτουργήσει. Εύχομαι δηλαδή δεν είμαι και απόλυτα βέβαιος…
Στο γήπεδο έφτασα περίπου 8 παρά και λίγο πριν βγάλω την διαπίστευσή μου ξεκινάει το δεύτερο ημίχρονο της καταιγίδας που άφησα στο Νις. Κατακλυσμός πάλι, μπαίνω με τα χίλια ζόρια στο κέντρο Τύπου “Συγνώμη” μου λένε “έχει πέσει το ρεύμα ελάτε αύριο το πρωί”.
Με την ουρά στα σκέλια και μούσκεμα επιστρέφω στο αυτοκίνητό μου και λίγο πριν πιάσω το χερούλι της πόρτας ακούω: “Ελάτε – ελάτε επέστρεψε το σύστημα”. Πάλι καλά διαπίστευση πήρα αν και την πλήρωσα με σοβαρό μπουγέλο.
Από αύριο μπαίνω σε κανονικούς ρυθμούς μπάσκετ και φάιναλ φορ. Τέλος οι ταξιδιωτικές οδηγίες και εμπειρίες. Από αύριο αγαπημένο μου ημερολόγιο σου υπόσχομαι να σε γεμίσω με μπασκετική ανάλυση για μυημένους στο σπορ…
