Μιλάμε φυσικά για τoν τελικό του Κυπέλλου Κυπελλούχων της σαιζόν 1988-89. Διεξήχθη στις 14 Μαρτίου του 1989 στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας και, όπως ήταν φυσικό, είχαν την τύχη να τον παρακολουθήσουν από κοντά και πολλοί τυχεροί Έλληνες. Αντίπαλες ομάδες, η ισπανική Ρεάλ Μαδρίτης και η ιταλική Καζέρτα, που έδωσαν στο παρκέ του ΣΕΦ ένα μπασκετικό υπερθέαμα.
Η μεγάλη Ρεάλ Μαδρίτης ερχόταν στον τελικό με τον τίτλο του απόλυτου φαβορί. Η μικρή Καζέρτα ερχόταν με τον τίτλο του αουτσάιντερ και έδειχνε μια ομάδα ανέμελη και έτοιμη να διασκεδάσει τον τελικό. Τίποτα δεν προμήνυε αυτό που θα ακολουθούσε. Ο τελικός θα εξελισσόταν σε θρίλερ και θα έμενε στην ιστορία, όχι μόνο για την συγκλονιστική εξέλιξή του, αλλά και τη μοναδική παράσταση που έδωσαν στο παρκέ τα δύο μεγάλα αστέρια των ομάδων. Ο Ντράζεν Πέτροβιτς και ο Όσκαρ Σμιντ θεωρούνταν, μαζί με τον Γκάλη, οι μεγαλύτεροι σκόρερ στον κόσμο (εκτός NBA) και στον τελικό βάλθηκαν να το επιβεβαιώσουν σε μια τρομερή μονομαχία.
Από το πρώτο κιόλας λεπτό, ο τελικός φάνηκε ότι θα ήταν κάτι διαφορετικό. Ο Ντράζεν μπαίνει στο ματς μανιασμένος και σκοράρει από παντού. Αργεί λίγο να μπει στο παιχνίδι, αλλά το ίδιο θα κάνει και ο Σμιντ από την άλλη. Μέχρι το ημίχρονο, την Καζέρτα την κρατούσε κοντά στο σκορ ο νεαρός τότε Νάντο Τζεντίλε, που με αυτόν τον αγώνα συστήθηκε στο Ευρωπαϊκό κοινό. Το πρώτο μέρος θα τελειώσει με ένα από τα υψηλότερα σκορ που έχουν καταγραφεί σε τελικό, 60-57 μπροστά η Βασίλισσα.
Το ουδέτερο κοινό του γηπέδου έχει ταχθεί πλέον ανοιχτά υπέρ των Ιταλών και όλοι περιμένουν το δεύτερο ημίχρονο. Αυτό που συμβαίνει με την έναρξή του δεν έχει προηγούμενο. Ο Σμιντ έχει πάρει μπροστά για τα καλά, ο Πέτροβιτς συνεχίζει από εκεί που σταμάτησε. Οι δυο τους μονοπωλούν τις επιθέσεις των ομάδων τους και σκοράρουν ασταμάτητα. Οι θεατές έχουν ξεχάσει ποιες ομάδες παρακολουθούν και όλοι ασχολούνται με τη ραψωδία του γιου του Διαβόλου και του Πελέ του μπάσκετ.
Μετά από αυτή τη συγκλονιστική κόντρα, το τέλος της κανονικής διάρκειας του τελικού δεν θα μπορούσε να είναι διαφορετικό. Ο «Μότσαρτ» δίνει το προβάδισμα νίκης στη Ρέαλ, με τον Όσκαρ να παίρνει την τελευταία επίθεση σα να μην τρέχει και τίποτα. Φυσικά κάνει ό,τι έκανε όλο το βράδυ, ευστοχεί και στέλνει τον τελικό στην παράταση, μπροστά σε ένα κοινό που σχεδόν παραληρεί. Σκορ κανονικής διάρκειας 102-102 με τον «Μότσαρτ» να έχει 52 πόντους και τον «Πελέ» 41.
Στην παράταση, ο Ντράζεν μπαίνει αποφασισμένος να τελειώσει τον τελικό. Πετυχαίνει ακόμα 10 πόντους στο έξτρα 5λεπτο και χαρίζει το τρόπαιο στη Ρεάλ με 117-113, που είναι το μεγαλύτερο σκορ σε Ευρωπαϊκό τελικό.
Ο τελικός όμως δεν έμεινε στην ιστορία, όπως προαναφέραμε, τόσο για το υψηλό του σκορ, όσο για την μάχη που έδωσαν στο παρκέ οι δύο μεγάλοι αστέρες. Ακόμα και σήμερα, όταν αναφέρονται στον τελικό αυτό, λένε ότι το σκορ ήταν 62-44. Τόσους πόντους πέτυχαν ο γιος του Διαβόλου από τη μία και ο λευκός Πελέ από την άλλη, σε μια παράσταση που όμοιά του δεν έχει δει ξανά το άθλημα στην Ευρώπη.
~O Λογιστής~
