Το σπουδαιότερο αθλητικό γεγονός του πλανήτη, οι Ολυμπιακοί Αγώνες, είναι σε εξέλιξη. Η ελληνική αποστολή στο Τόκιο είναι έτοιμη να μας χαρίσει μοναδικές στιγμές. Το παρελθόν της “γαλανόλευκης” είναι γεμάτο επιτυχίες και δάκρυα χαράς.
Το Noviblog θυμάται τις 10 κορυφαίες στιγμές Ελλήνων αθλητών στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Καταρρίπτοντας τους νόμους της βαρύτητας
Η Νίκη Μπακογιάννη στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα το 1996, δεν πήρε μόνο το αργυρό μετάλλιο, κατάφερε παράλληλα να μπει και στο ρεκόρ Γκίνες, αφού έγινε η αθλήτρια με τη μεγαλύτερη διαφορά (33 πόντοι) μεταξύ σωματικού ύψους (1,70 μ.) και ύψους που υπερέβη (2,03 μ.).
Η Μπακογιάννη πήγε στην Ατλάντα με 1,97μ. και έκανε απίστευτα πράγματα περνώντας με τη δεύτερη προσπάθεια τόσο το 1,99 όσο και το 2,01. Δεν σταμάτησε όμως εκεί, αφού ξεπέρασε με τη δεύτερη και το 2,03, προκαλώντας μάλιστα το θαυμασμό της Κονσταντίνοβα, η οποία θεωρούνταν το απόλυτο φαβορί για το χρυσό.
Η Βουλγάρα χειροκρότησε εντυπωσιασμένη την 28χρονη τότε Λαμιώτισα και εν συνεχεία πέρασε το 2,05 για να λυγίσει εν τέλει την Ελληνίδα πρωταθλήτρια, η οποία παρότι δεύτερη έκλεψε τις εντυπώσεις με τις υπερβατικές πτήσεις της.
Το απωθημένο που έγινε πραγματικότητα
Ολη του τη ζωή, από μικρό παιδάκι, ο Σπύρος Γιαννιώτης ονειρεύονταν ένα Ολυμπιακό μετάλλιο. Μετείχε σε τέσσερις Ολυμπιακούς Αγώνες και τελικά τα κατάφερε στον τελευταίο αγώνα της καριέρας του.
Το 2016 στο Ρίο, έγινε ένας από τους πιο συναρπαστικούς κολυμβητικούς αγώνες σε ανοιχτή θάλασσα. 200 μέτρα πριν τον τερματισμό των επίπονων 10 χιλιομέτρων ο Σπύρος ξεχύθηκε για την πρωτιά και όλα έδειχναν ότι όδευε για το χρυσό. Τελικά, με ένα τρομερό σπριντ ο Ολλανδός Φέρι Βίρτμαν τον έπιασε στο νήμα και πρακτικά οι δύο κολυμβητές τερμάτισαν πλάι-πλάι.
Οι πίνακες έδειχναν και για τους δύο τον ίδιο χρόνο, ωστόσο οι κριτές αποφάνθηκαν πως το χρυσό μετάλλιο πρέπει να πάει στον Βίρτμαν, διότι ακούμπησε ελάχιστα πιο γρήγορα το χέρι του στην οριζόντια επιφάνεια αφής στον τερματισμό.
Η Ελληνική αποστολή επιχείρησε να καταθέσει ένσταση ζητώντας να απονεμηθούν δύο χρυσά μετάλλια, ωστόσο ο Γιαννιώτης σε μία κίνηση ήθους και ευ αγωνίζεσθαι αποδέχθηκε το δίκαιο της επικράτησης του Ολλανδού συναθλητή του και διατράνωσε πως δεν έχει σημασία το χρώμα του μεταλλίου, αλλά πάνω απ’ όλα να είσαι αξιοπρεπής.
«Κλείσε μέσα σου την Ελλάδα»
Με θάρρος, θράσος, πάθος και κυρίως δουλειά, ο Ιωάννης Μελισσανίδης άγγιξε σχεδόν το τέλειο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, και στις 28 Ιουλίου το 1996 έγινε ο νεότερος χρυσός Ολυμπιονίκης της Ελλάδας.
Ο 19χρονος τότε γυμναστής από τις Σέρρες (γεννημένος στο Μόναχο) πήγε στην Ατλάντα χωρίς την παραμικρή στήριξη από την πολιτεία και την αμφισβήτηση ότι δεν έπρεπε καν να βρίσκεται εκεί. Ηταν ο μοναδικός εκπρόσωπος της Ελληνικής γυμναστικής το 1996 και διέψευσε εμφατικά τους αμφισβητίες του, από τον προκριματικό κιόλας, όταν με 9.375 πέρασε ως τέταρτος στον τελικό.
Εκεί ήταν απολαυστικός αγγίζοντας σχεδόν το τέλειο, αφού βαθμολογήθηκε με 9.850, αφήνοντας στη δεύτερη θέση τον επίσης εκπληκτικό Ζιαοσουάνγκ (9.837), που ήταν Χρυσός Ολυμπιονίκης στη Βαρκελώνη και στην τρίτη τον Νέμοφ (9.800).
«Έκανα κάτι που με είχε συμβουλεύσει ένας δάσκαλός μου. Νομίζω ότι είναι μια αποστροφή του Σολωμού. Κλείσε μέσα στα μάτια σου όλη την Ελλάδα και θα αισθανθείς το μεγαλείο της. Αυτό έκανα», είπε ο Μελισσανίδης κάνοντας πράξη τα λόγια του εθνικού μας ποιητή.
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ TOKIO
ΜΑΚΡΟΧΡΟΝΙΑ ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΑ ΜΕ ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ΑΠΟΔΟΣΕΙΣ ΣΤΗ NOVIBET
Ο άρχοντας των κρίκων
Ο Λευτέρης Πετρούνιας είναι το απόλυτο Νο.1 στους κρίκους. Στις 15 Αυγούστου το 2016, στους Ολυμπιακούς του Ρίο, με ένα αψεγάδιαστο πρόγραμμα, απέσπασε 16.000 βαθμούς και αναδείχθηκε χρυσός Ολυμπιονίκης. Στη δεύτερη θέση έμεινε εντός έδρας ο Βραζιλιάνος Ζανέτι (15.766), ο οποίος μετά την προσπάθειά του έσπευσε να αγκαλιάσει τον Πετρούνια, αναγνωρίζοντας έτσι την ανωτερότητα του Ελληνα πρωταθλητή.
Εγινε έτσι μόλις ο δεύτερος γυμναστής μετά τον Δημοσθένη Ταμπάκο το 2004, που έκανε το τρεμπλ στους κρίκους, κατακτώντας το ευρωπαϊκό, το παγκόσμιο πρωτάθλημα και τους Ολυμπιακούς διαδοχικά.
Οι επιτυχίες του Πετρούνια είναι αναρίθμητες, αφού μεταξύ άλλων έχει στεφθεί τρεις φορές παγκόσμιος πρωταθλητής (2015, 2017, 2018) και πέντε φορές πρωταθλητής Ευρώπης (2015, 2016, 2017, 2018, 2021). Ασφαλώς είναι το αδιαφιλονίκητο φαβορί και στους Ολυμπιακούς του Τόκυο για το χρυσό μετάλλιο στο αγώνισμά του.
Τα χρυσά πανιά
Η Σοφία Μπεκατώρου και η Αιμιλία Τσουλφά αποτελούν αδιαμφισβήτητα το κορυφαίο δίδυμο ιστιοπλόων στη χώρα μας. Μαζί κατέκτησαν τέσσερις φορές το παγκόσμιο πρωτάθλημα και τρεις το ευρωπαϊκό. Η πιο μεγάλη τους στιγμή βέβαια ήταν το χρυσό μετάλλιο στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, το 2004, στην κατηγορία 470.
Η Τσουλφά μάλιστα θα βρεθεί ξανά σε Ολυμπιακούς Αγώνες 17 χρόνια μετά, αφού μαζί με την Αριάδνη Σπανάκη κατάφεραν να πάρουν το εισιτήριο για το Τόκυο, επίσης στην κατηγορία 470.
Ο άθλος της Τσουμελέκα
Η Ελλάδα ποτέ δεν φημίζονταν για τους αθλητές της στους δρόμους αντοχής, μέχρι που ήρθε η Αθανασία Τσουμελέκα το 2004 να πετύχει κάτι που έμοιαζε ακατόρθωτο, κατακτώντας το χρυσό μετάλλιο στα 20.000 μέτρα βάδην.
Παίρνοντας κουράγιο και δύναμη από το κοινό που ήταν διάσπαρτο στους δρόμους της Αθήνας και την αποθέωνε, η 22χρονη τότε αθλήτρια από την Πρέβεζα κατάφερε να μείνει κοντά στο γκρουπ των πρωτοπόρων και μετά το 17ο χιλιόμετρο πήρε κεφάλι στην κούρσα.
Τα νέα ταξίδεψαν γρήγορα και στο ΟΑΚΑ πάνω από 40.000 θεατές περίμεναν την είσοδό της για να την αποθεώσουν. Ο αγώνας ήταν συναρπαστικός, αφού η Ρωσίδα, Ιβάνοβα ακολουθούσε κατά πόδας την Τσουμελέκα. Τελικά η Ελληνίδα πρωταθλήτρια άντεξε στην «επίθεση» που δέχθηκε και τερμάτισε μόλις τέσσερα δευτερόλεπτα (1 ώρα, 29 λεπτά και 12 δεύτερα) μπροστά από τη συναθλήτριά της.
Η επιτυχία της Τσουμελέκα εκτός από τεράστια ήταν και απρόσμενη, δεδομένου ότι εκείνο ήταν μόλις το δεύτερο χρυσό μετάλλιο σε Ολυμπιακούς Αγώνες από Ελληνίδα αθλήτρια του στίβου, μετά το 1992 και τη Βούλα Πατουλίδου.
Η μάχη του αιώνα
Με τον Πύρρο Δήμα να ανοίγει το δρόμο με το χρυσό μετάλλιο το 1992, η ελληνική ομάδα της Αρσης Βαρών είχε γίνει στους Ολυμπιακούς του 1996 η επίσημη αγαπημένη. Παρότι οι Αγώνες τότε είχαν διεξαχθεί στην Ατλάντα και οι πρώτες πρωινές ώρες δεν ευνοούσαν, η τηλεθέαση στη χώρα μας χτυπούσε κόκκινο όποτε αγωνίζονταν αθλητής του Χρήστου Ιακώβου, με τους Ελληνες να ξενυχτούν παρακολουθώντας Αρση Βαρών.
Στις 22 Ιουλίου το 1996 πραγματοποιήθηκε ο συγκλονιστικότερος αγώνας του αθλήματος όλων των εποχών με πρωταγωνιστές τον αείμνηστο Ναΐμ Σουλεϊμάνογλου και τον Βαλέριο Λεωνίδη. Ο Τούρκος αθλητής (βουλγαρικής καταγωγής) υπερασπιζόταν τα χρυσά μετάλλια που είχε πάρει στη Σεούλ και στη Βαρκελώνη.
Στο αρασέ σήκωσε 2,5 κιλά παραπάνω από τον Λεωνίδη, ο οποίος όμως ήταν πιο ελαφρύς και υπερείχε σε περίπτωση ισοπαλίας. Το παγκόσμιο ρεκόρ τότε στο ζετέ ήταν 183 κιλά και το κατείχε ο Λεωνίδης. Πρώτος ξεκίνησε ο Σουλεϊμάνογλου σηκώνοντας 180 κιλά και ακολούθως απάντησε ο Ελληνας αρσιβαρίστας στα ίδια κιλά.
Ο Σουλεϊμάνογλου πήγε την μπάρα στα 185 κιλά και κάνοντας νέο παγκόσμιο ρεκόρ ένιωθε ότι είχε σφραγίσει το χρυσό μετάλλιο. Ο Λεωνίδης όμως δεν είχε πει την τελευταία του λέξη. Κάλυψε διαφορά 7,5 κιλών σηκώνοντας 187,5! Ο Σουλεϊμάνογλου τα σήκωσε και αυτός και μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα όσοι ήταν παρόντες εκείνο το βράδυ στην Τζόρτζια έγιναν μάρτυρες τριών παγκοσμίων ρεκόρ σε μία άνευ προηγουμένου μάχη, που έμοιαζε με πυγμαχικό αγώνα.
Ο Λεωνίδης επιχείρησε την απόλυτη υπέρβαση στα 190, αλλά δεν τα κατάφερε. «Ναΐμ είσαι ο καλύτερος», είπε στον Τούρκο συναθλητή του πριν ανέβουν στο βάθρο, για να λάβει την απάντηση: «Όχι Βαλέριε και οι δύο είμαστε οι καλύτεροι».
Το 2017 ο «Ηρακλής τσέπης» όπως αποκαλούσαν τον Σουλεϊμάνογλου έφυγε από τη ζωή μόλις σε ηλικία 50 ετών. Ο Λεωνίδης δήλωσε πως ήθελε να παραβρεθεί στην εξόδιο ακολουθία, εντούτοις τα οικονομικά του δεν επέτρεπαν ένα τέτοιο ταξίδι. Τελικά, ο υπουργός Αθλητισμού της Τουρκίας κάλεσε τον Λεωνίδη στην κηδεία καλύπτοντας τα έξοδα του Ελληνα Ολυμπιονίκη, ο οποίος αποχαιρέτισε τον μεγάλο αντίπαλο και φίλο του με ένα φιλί στο φέρετρο, που ήταν τυλιγμένο με την τουρκική σημαία.
«Για την Ελλάδα ρε γαμώτο»
Το πιο αναπάντεχο ελληνικό μετάλλιο όλων των εποχών και πρακτικά η απαρχή της άνθισης του ελληνικού αθλητισμού, είναι δίχως δεύτερη σκέψη αυτό της Βούλας Πατουλίδου, στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1992, στη Βαρκελώνη, στα 100 μέτρα με εμπόδια.
Η 27χρονη τότε Πατουλίδου, είχε ταξιδέψει στην Ισπανία με επίδοση 13,14 και ατομικό ρεκόρ 12,96 από το 1991. Ρεαλιστικός στόχος της ήταν να γίνει η πρώτη Ελληνίδα αθλήτρια που περνάει σε μεγάλο τελικό και άπαντες θα ήταν ευχαριστημένοι.
Η Πατουλίδου στα προκριματικά ισοφάρισε την κορυφαία της εκείνη τη χρονιά επίδοση (13,14) και στα προημιτελικά έτρεξε την απόσταση σε 13,05. Στα ημιτελικά έδειξε πως βρισκόταν σε σπουδαία κατάσταση, αφού πήρε το εισιτήριο για τον τελικό με την τρίτη καλύτερη επίδοση και νέο πανελλήνιο ρεκόρ (12,88).
Με το μεγάλο φαβορί για το χρυσό μετάλλιο, τη ρωσίδα Ναροζιλένκο να μένει εκτός λόγω τραυματισμού, η όρεξη άνοιξε. Η Πατουλίδου στον τελικό έκανε την κούρσα της ζωής της. Με χρόνο 12,64 τρέλανε τα χρονόμετρα, τρέλανε και το στάδιο, την ίδια ώρα που η Ντίβερς δίπλα της σκόνταφτε στο 10ο εμπόδιο, ενώ προπορευόταν.
«Είμαι πρώτη;» ρωτούσε μετά τον τερματισμό απορημένη η Πατουλίδου τους δημοσιογράφους και δεν μπορούσε να το πιστέψει. Με την επιβεβαίωση από τους πίνακες του σταδίου άρχισε να τρέχει ξανά σαν τρελή, ξεχνώντας ότι είχε σχεδόν ξεκολλήσει ο δεξιός της δικέφαλος.
Ανείπωτη χαρά, κραυγές, χοροπηδητά και μία δήλωση έπος: «Για την Ελλάδα ρε γαμώτο», χαρακτήρισαν για πάντα μία από τις πιο μυθικές στιγμές του ελληνικού στίβου. Εκείνο ήταν το πρώτο χρυσό μετάλλιο της Ελλάδας στον στίβο από το 1912, όταν ο Τσικλητήρας είχε πάρει την πρώτη θέση στη Στοκχόλμη στο μήκος άνευ φοράς.
Ο γιος του ανέμου
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϊ το 2000, ο Κώστας Κεντέρης άφησε άφωνη ολόκληρη την υφήλιο, κερδίζοντας το χρυσό μετάλλιο στα 200 μέτρα. Ένα μοναδικό επίτευγμα μέχρι σήμερα, αφού κανείς άλλος Ευρωπαίος σπρίντερ μετά τον Πιέτρο Μενέα στη Μόσχα το 1980, δεν κατάφερε κάτι ανάλογο με αυτό που πέτυχε ο «γιος του ανέμου».
Εχοντας ξεπεράσει τα προβλήματα τραυματισμών και με νέο προπονητή από το 1999 τον Χρήστο Τζέκο, ο Κεντέρης ανέβασε κατακόρυφα την απόδοσή του μέσα σε μία διετία. Ο Κώστας ταξίδεψε στο Σίδνεϊ όντας ο γρηγορότερος Ευρωπαίος σπρίντερ (20,25) της εποχής, ωστόσο κανένας δεν περίμενε ότι θα μπορέσει να βρεθεί στο πρώτο σκαλί το βάθρου.
Στα προκριματικά έκανε 20,57 και στα προημιτελικά συνέτριψε το πανελλήνιο ρεκόρ με 20,14. Οι χρόνοι του έδειχναν ότι μπορεί να χτυπήσει μετάλλιο, όμως ουδείς δεν τολμούσε να το ξεστομίσει. Στον ημιτελικό έκανε 20,20 και επιβεβαίωσε πως βρίσκεται σε άριστη κατάσταση.
Στον μεγάλο τελικό, ο 27χρονος τότε Κεντέρης έμεινε στα πρώτα 50 μέτρα αρκετά πίσω, όμως πλησιάζοντας στο βιράζ άρχισε να μαζεύει έναν-έναν τους αντιπάλους του. Αναπτύσσοντας εκπληκτική ταχύτητα στο δεύτερο κατοστάρι, έκοψε πρώτος το νήμα με 20,09 κι άφησε δεύτερο τον Ντάρεν Κάμπελ (20,14) και τρίτο τον Ατο Μπόλτον (20,20).
Η εικόνα του Κεντέρη να τερματίζει με ανοιχτά τα χέρια την κούρσα, έκανε το γύρο του κόσμου, με τον Ελληνα αθλητή να εισπράττει την καθολική αποθέωση. Αμέσως μετά τον αγώνα, στη μικτή ζώνη, μιλώντας στην κάμερα της ΕΡΤ, ο Κεντέρης με απόλυτη σεμνότητα, άφησε στην άκρη τους πανηγυρισμούς για το χρυσό Ολυμπιακό μετάλλιο, συμμερίστηκε το εθνικός πένθος για τη ναυτική τραγωδία του «Εξπρές Σάμινα» και αφιέρωσε την επιτυχία του στις οικογένειες των 81 θυμάτων λέγοντας: «θα ήταν μεγάλη χαρά για εμένα αν η νίκη μου αυτή μπορέσει να απαλύνει λίγο τον πόνο τους».
Το χάλκινο που έγινε χρυσό
Είναι οξύμωρο να έχεις πάρει τρία χρυσά Ολυμπιακά μετάλλια και όλοι να δακρύζουν από ρίγη συγκίνησης ενθυμούμενοι το τέταρτο, που ήταν χάλκινο. Στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, στις 21 Αυγούστου το 2004, ο Πύρρος Δήμας έγραψε τον πιο συγκινητικό επίλογο στην τεράστια καριέρα του.
Εγχειρισμένος 40 ημέρες πριν τους Αγώνες και πληγωμένος από τραυματισμό στο πόδι και στον καρπό ήταν αβέβαιο όχι μόνο αν θα διεκδικήσει μετάλλιο, αλλά αν θα καταφέρει να λάβει μέρος. Ο Πύρρος όμως δεν μπορούσε να διανοηθεί ότι θα χάσει τους Ολυμπιακούς της πατρίδας του. Με τεράστια αποθέματα ψυχής και τρυπημένος παντού με ενέσεις ξυλοκαΐνης, για να αντέξει τους πόνους, ανέβηκε στην σκηνή για τον «τελευταίο χορό» του.
Σήκωσε 175 κιλά στο αρασέ με την τρίτη προσπάθεια και βγήκε για το ζετέ σχεδόν με ένα πόδι και ένα χέρι προκειμένου να κάνει 202,5 κιλά. Ο Ιακώβου του είπε να πάει μετά στα 205 για να κυνηγήσει το ασημένιο, όμως ο Πύρρος μπήκε στα 207,5 για το χρυσό. Δεν τα κατάφερε και έμεινε τρίτος με 377,5 κιλά στο σύνολο πίσω από τους Γκιόργκι Ασανίτζε (382,5) και Αντρέι Ριμπάκου (380).
Το χρυσό ωστόσο του το έδωσε ο κόσμος που είχε βρεθεί εκείνη την ημέρα στο κλειστό της Νίκαιας. Βγαίνοντας για την απονομή το γήπεδο σείστηκε από τις ιαχές Ελλάς-Ελλάς και Πύρρος-Πύρρος. Η διαδικασία σταμάτησε περίπου πέντε λεπτά, αφού οι θεατές παραληρούσαν αποθεώνοντας έναν σύγχρονο τιτάνα, την ώρα που οι Ασανίτζε και Ριμπάκου περίμεναν αμήχανα τη σειρά τους.
Στο βάθρο μαζί με τον Πύρρο ανέβηκαν μαζί και τα τρία παιδιά του (το τέταρτο τότε δεν είχε γεννηθεί) με φανέλες που είχαν πάνω το νούμερο 4, για το τέταρτο Ολυμπιακό μετάλλιο. Ο Πύρρος δεν άντεξε και ξέσπασε σε δάκρυα χαράς και ευγνωμοσύνης για την αγάπη που εισέπραττε.
Το πλήθος ησύχασε για λίγο για να ακουστεί ο εθνικός ύμνος της Γεωργίας και εν συνεχεία έψαλλε τον ελληνικό για να τιμήσει ξανά το ελληνόπουλο της Χειμάρρας, που έκανε υπερήφανο τον ελληνισμό σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης.
ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΙ ΑΓΩΝΕΣ TOKIO
ΣΤΟΙΧΗΜΑΤΑ ΜΕ ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ ΑΠΟΔΟΣΕΙΣ ΣΤΗ NOVIBET
Διαβάστε ακόμα…
Ολυμπιακοί Αγώνες: 10 Ρεκόρ που έμειναν στην ιστορία
Ολυμπιακοί Αγώνες Τόκιο: Προγνωστικά, η ελληνική αποστολή
Μια GiANT Heart και πολλά συγχαρητήρια
