Πιο… επίκαιρο από ποτέ το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1998, μετά και τη χθεσινή ξαφνική παραίτηση του Γάλλου από την τεχνική ηγεσία της Ρεάλ Μαδρίτης. Ο «Ζιζού» αποτέλεσε βέβαια μεγαλύτερη προσωπικότητα σαν παίκτης από ό,τι προπονητής και ήταν ο ηγέτης των «τρικολόρ» στην πορεία προς την κατάκτηση του Μουντιάλ που διεξήχθη στη Γαλλία.
Στα 26 του χρόνια και προερχόμενος από δύο «γεμάτες» σεζόν με τη Γιουβέντους, ο Ζινεντίν Ζιντάν ήταν εκείνη την εποχή ένας από τους κορυφαίους μέσους στην υφήλιο, ίσως μαζί με τον Ριβάλντο. Διαθέτοντας πολύ καλή «φουρνιά» παικτών και έχοντας το τουρνουά εντός έδρας, η διοργανώτρια Γαλλία συγκαταλεγόταν μέσα στα φαβορί πριν την έναρξη του Μουντιάλ και εν τέλει κατάφερε να δικαιώσει τις προσδοκίες, επικρατώντας στον μεγάλο τελικό με 3-0 απέναντι στη Βραζιλία του «φαινόμενου», Ρονάλντο. Για τους παλαιότερους άλλωστε, το όνομα Ρονάλντο είναι συνυφασμένο με τον Βραζιλιάνο επιθετικό και όχι με τον Πορτογάλο, νυν φορ της Ρεάλ Μαδρίτης.
Τεχνική, αντίληψη, οργανωτική και εκτελεστική ικανότητα, ήταν τα στοιχεία που χαρακτήριζαν τον Ζινεντίν Ζιντάν ως ποδοσφαιριστή. Δεν είναι τυχαίο, πως το 2004 είχε αναδειχθεί ως ο καλύτερος Ευρωπαίος μέσος τα τελευταία 50 χρόνια, σε ψηφοφορία που είχε διενεργηθεί από την ΟΥΕΦΑ. Ο Γάλλος πρών πλέον σούπερ σταρ, κέρδισε στο… νήμα δύο ακόμα ιερά τέρματα του ποδοσφαίρου, τους Φρανζ Μπεκενμπάουερ (Αμυντικός, Γερμανία) και Γιόχαν Κρόιφ (εξτρέμ, Ολλανδία), με τους Μάρκο Φαν Μπάστεν (Επιθετικός, Ολλανδία) και Ντίνο Τζοφ (Τερματοφύλακας, Ιταλία) να κλείνουν την πρώτη 5άδα των επιλογών.
Φυσικά η ηγετική παρουσία του στο Μουντιάλ του 1998, είχε ως συνέπεια και την ανάδειξη του Γάλλου ως του καλύτερου παίκτη στον κόσμο για το 1998 (η μία από τις τρεις χρυσές μπάλες που κατέκτησε στην καριέρα του), αλλά και να τιμηθεί ως ήρωας στη χώρα του.
Στον Ζιντάν λοιπόν απονεμήθηκε «Η Λεγεώνα της τιμής», η ανώτατη τιμητική διάκριση της Γαλλικής Κυβέρνησης. Το βραβείο θεσπίστηκε από τον Ναπολέοντα το 1802 και διατηρήθηκε στην πορεία από όλες τις κυβερνήσεις. Ο Ζιντάν είχε τιμηθεί από τον τότε πρόεδρο της Γαλλίας, Ζακ Σιράκ.
Το 4-2-3-1 του Εμέ Ζακέ
Από τους πρώτους προπονητές και κατά συνέπεια ομάδες, που εφάρμοσαν το 4-2-3-1 (με τις σχετικές παραλλαγές σε άμυνα και επίθεση) στον αγωνιστικό χώρο, ήταν η Γαλλία. Το πλέον σύνηθες σύστημα στο σύγχρονο ποδόσφαιρο, έχει τη «σφραγίδα» του μεγάλου Ζιντάν. Ο «Ζιζού», μαζί με τον Γιούρι Τζορκαέφ, αποτελούσαν τους επιθετικούς μέσους (με τον Ζιντάν να έχει μεγαλύτερο μερίδιο στο οργανωτικό κομμάτι και τον Τζορκαέφ να βοηθάει κυρίως στην επίθεση από τα άκρα), πίσω από τον μοναδικό «καθαρόαιμο» επιθετικό, Στεφάν Γκιβάρς (και στον πάγκο ο Κριστόφ Ντουγκαρί).
Στα κεντρικά χαφ, ο Ντιντιέ Ντεσάμπς είχε το ρόλο του καθαρού αμυντικού μέσου, με τους Κριστιάν Καρεμπέ και Εμάνουελ Πετί box του Box (όλο τον άξονα, από άμυνα μέχρι επίθεση), με τον πρώην μέσο του Ολυμπιακού στην επίθεση να επωμίζεται παράλληλα τη δεξιά πλευρά. Την 4άδα στην άμυνα πλαισίωναν, από δεξιά προς τα αριστερά, οι Λιλιάν Τιράμ, Λοράν Μπλαν (ήταν τιμωρημένος στον τελικό) Μαρσέγ Ντεσαγί και Βιθέντε Λιζαραζού, ενώ στο τέρμα δέσποζε εκείνη την εποχή ο Φαμπιέν Μπαρτέζ (μεγάλη καριέρα σε Μονακό και Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ).
Το 4-2-3-1 βρήκε την απόλυτη εφαρμογή του στη Γαλλία του 1998. Πολύ «σφιχτή« αμυντική τακτική και εξαιρετική επιθετική λειτουργία, ήταν τα στοιχεία που την χαρακτήρισαν. Στην πορεία της προς το Παγκόσμιο Κύπελλο, βρέθηκε σε όμιλο με Νότιο Αφρική (3-0), Σαουδική Αραβία (4-0) και Δανία (2-1) και απέκλεισε διαδοχικά στα νοκ-άουτ Παραγουαη (1-0 παράταση, 0-0 στο 90λεπτο), Ιταλία (4-3 στα πέναλτι, 0-0 στην κανονική διάρκεια), Κροατία (2-1) και στον μεγάλο τελικό επικράτησε 3-0 της Βραζιλίας.
Οι συνθέσεις του τελικού
Γαλλία (4-2-3-1): Μπαρτέζ – Τιράμ, Λεμπέφ, Ντεσαγί, Λιζαραζού – Ντεσάμπς, Πετίτ – Καρεμπέ (57’ Μπογκνοσιάν), Ζιντάν, Τζορκαέφ (74’ Βιεϊρά)– Γκιβάρς (66’ Ντουγκαρί)
Βραζιλία: (4-2-2-2): Ταφαρέλ – Καφού, Ζούνιορ Μπαϊάνο, Αλνταΐρ, Ρομπέρτο Κάρλος – Ντούνγκα, Σέζαρ Σαμπάιο (73’ Εντμούντο) – Ριβάλντο, Λεονάρντο (46’ Ντενίλσον) – Μπεμπέτο, Ρονάλντο.
Τα γκολ: Ζιντάν 27, Ζιντάν 45’, Πετί 90΄.
Το παρασκήνιο με Ρονάλντο
Οι Γάλλοι κυριάρχησαν από το ξεκίνημα στον μεγάλο τελικό με την Βραζιλία, μία αναμέτρηση με έντονο παρασκήνιο, λόγω της κακής ψυχολογικής κατάστασης του Ρονάλντο κατά τη διάρκεια του ματς. Το «φαινόμενο», είχε δεχθεί τεράστια πίεση ώστε να κατακτήσει η Βραζιλία το Παγκόσμιο Κύπελλο και ήταν κάτι που τον επηρέασε οργανικά και κατά συνέπεια στον αγωνιστικό χώρο.
Οπως αφηγείται ο ίδιος ο Βραζιλιάνος για το περιστατικό: «Αποφάσισα να πάω να ξεκουραστώ μετά το γεύμα και το τελευταίο πράγμα που θυμάμαι είναι να πηγαίνω στο κρεβάτι. Μετά από αυτό, είχα σπασμούς (επιληπτικό επεισόδιο). Είχα περικυκλωθεί από παίκτες και το ιατρικό τιμ, αλλά κανείς δεν ήθελε να μου πει τι συμβαίνει. Επειτα ο Λεονάρντο μου ζήτησε να πάμε μία βόλτα και μου είπε πως δεν θα αγωνιστώ στον τελικό. Ολες οι εξετάσεις όμως, δεν έδειξαν κάτι. Επειτα πήγα στο γήπεδο με μήνυμα του Ζαγκάλο (προπονητής) πως δεν θα παίξω. Ειχα τα αποτελέσματα των εξετάσεων και μίλησα με τον ίδιο, τονίζοντάς του πως δεν έχω τίποτα και θέλω να αγωνιστώ. Δεν του έδωσα εναλλακτική και έτσι δεν μπορούσε να μη με χρησιμοποιήσει. Τελικά αγωνίστηκα, αλλά πιθανότατα με το περιστατικό που είχα, επηρέασα όλη την ομάδα» και κατέληξε: «Όπως και να χει, ένοιωθα πως είχα χρέος στην πατρίδα και δεν ήθελα να χάσω τον τελικό. Σίγουρα δεν ήταν το καλύτερο ματς στην καριέρα μου, αλλά έπρεπε να ανταποκριθώ στο ρόλο μου».
Ευχάριστη έκπληξη η Κροατία
Ενα από τα καλύτερα Μουντιάλ, ήταν συνολικά αυτό της Γαλλίας. Τα είχε όλα. Πολλά και κρίσιμα ματς στη διαδικασία των νοκ-άουτ είχαν κριθεί σε παράταση ή και πέναλτι, όπως το Βραζιλία – Ολλανδία (4-2 η Βραζιλία με τον Ταφαρέλ να αποκρούει δύο πέναλτι των Ολλανδών), Ολλανδία – Αργεντινή 2-1 (τη νίκη με γκολ στο τελευταίο λεπτό οι Οράνιε), Αργεντινή – Αγγλία (η Αργεντινή 4-3 στα πέναλτι, 2-2 σε κανονική διάρκεια και παράταση), αλλά και τη μεγάλη έκπληξη, Κροατία που τερμάτισε 4η. Ηταν η πρώτη παρουσία της Κροατίας σε τελική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου και κατάφερε να κερδίσει τις εντυπώσεις. Φυσικά το όνομα που ξεχώριζε, ήταν ο επιθετικός Νταβόρ Σούκερ, ο οποίος μάλιστα ήταν και ο πρώτος σκόρερ του τουρνουά (με 6 γκολ) ενώ αναδείχθηκε και ο δεύτερος καλύτερος παίκτης της διοργάνωσης,, πίσω από τον Ρονάλντο. Ο γεννημένος τον Ιανουάριο του 1968 επιθετικός, εκείνη την περίοδο αποτελούσε τον βασικό φορ της Ρεάλ Μαδρίτης και είχε σαν άξιους συμπαραστάτες στην εθνική ομάδα τους Ρόμπερτ Προσινέτσκι (μέσος), Αλιόσα Ασάνοβιτς (μέσος) Σλάβεν Μπίλιτς (μπακ) και Ζβόνιμιρ Μπόμπαν (μεσοεπιθετικός).
