Το Τσάμπιονς Λιγκ θεωρείται η σημαντικότερη ποδοσφαιρική διοργάνωση του πλανήτη μετά το Παγκόσμιο κύπελλο. Προσφέρει τεράστια κέρδη και αίγλη στις ομάδες που συμμετέχουν και διακρίνονται σε αυτό. Είναι επίσης και μια διοργάνωση με αυστηρούς και ξεκάθαρους κανόνες για όλους τους συμμετέχοντες. Η κατάσταση δεν ήταν όμως πάντα η ίδια, ούτε όσον αφορά στα τεράστια κέρδη των ομάδων αλλά και ούτε όσον αφορά στην αυστηρότητα και την ξεκάθαρη ανάγνωση των κανονισμών που εφαρμόζει τις τελευταίες δύο δεκαετίες η uefa (Ας κρατήσουμε αυτό το τελευταίο για τη συνέχεια της ιστορίας μας).
Στις πρώτες, πειραματικές όπως ονομάζονταν, χρονιές του Τσάμπιονς Λιγκ συμμετείχαν μόνο οι πρωταθλήτριες ομάδες κάθε χώρας, σε αντίθεση με ότι συμβαίνει σήμερα, κάτι που σήμαινε πως τα περιθώρια διάκρισης ήταν μεγάλα για όλες τις ομάδες που θα κέρδιζαν τη συμμετοχή τους στους 2 ομίλους της νεοσύστατης τότε διοργάνωσης.
Η κληρωτίδα είχε κέφια και έφερε αντιμέτωπες στο προκριματικό γύρο, τις δύο μεγάλες εκπλήξεις της προηγούμενης χρονιάς στα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Την πρωταθλήτρια Αγγλίας Λιντς, του Ερίκ Καντονά, και την πρωταθλήτρια Γερμανίας Στουτγκάρδη, του Κρίστοφ Ντάουμ. Και οι δύο ομάδες έμπαιναν στη διοργάνωση με όνειρα που έφταναν μέχρι και στην κατάκτηση του τίτλου και η διασταύρωσή τους δημιούργησε ένα ζευγάρι που η εξέλιξή του, οι αποφάσεις και τα γεγονότα που ακολούθησαν προκαλούν ακόμα και σήμερα ερωτηματικά.
Το πρώτο παιχνίδι διεξάγεται στις 16 Σεπτεμβρίου του 1992 στη Στουτγκάρδη και οι Γερμανοί, με ένα εκπληκτικό δεύτερο ημίχρονο, συντρίβουν τα «παγώνια» με 3-0 χάρη σε δύο γκολ του Βάλτερ και ένα του Μπούκ. Ο επαναληπτικός διεξάγεται στις 30 Σεπτεμβρίου στο Έλαντ Ρόουντ, με τους Βρετανούς να είναι αποφασισμένοι για την ανατροπή. Με ένα γρήγορο γκολ του Γκάρι Σπιντ ανοίγουν το σκορ, βάζουν φωτιά στη ρεβάνς, που όμως δείχνει αμέσως να σβήνει με την άμεση ισοφάριση των Γερμανών με το Μπούκ, που τους φέρνει αγκαλιά με την πρόκριση. Οι παίχτες της Λιντς όμως, δεν το βάζουν κάτω και εξαπολύουν μια αντεπίθεση διαρκείας και με γκολ των Μακ Άλιστερ, Καντονά και Τσάπμαν κάνουν το σκορ 4-1 στα μέσα περίπου του δευτέρου ημιχρόνου και χρειάζονται ακόμα ένα γκολ για να κάνουν μια μεγάλη ανατροπή και να πάρουν μια ανέλπιστη πρόκριση.
Παρά την τεράστια πίεση που άσκησαν οι Άγγλοι, οι Γερμανοί κράτησαν το σκορ και η λήξη του αγώνα τους βρήκε να πανηγυρίζουν. Η χαρά των Γερμανών όμως δεν κράτησε παρά μόνο λίγες ώρες. Βλέπετε, βρισκόμαστε ακόμα στο 1992 και η κάθε ομάδα έχει περιορισμούς στους ξένους που μπορεί να χρησιμοποιήσει και οι Γερμανοί έκαναν το λάθος να αγωνιστούν, για κάποιο διάστημα, με ξένο παραπάνω στο ρόστερ τους.
Η Λιντς κάνει αμέσως ένσταση και ζητάει να πάρει την πρόκριση. Την επομένη, στα γραφεία της uefa στη Ζυρίχη, η ποδοσφαιρική Ευρώπη περιμένει απλά να ανακοινωθεί η πρόκριση των Βρετανών και το μόνο που δικαιολογούσε στους δημοσιογραφικούς αθλητικούς κύκλους την πολύωρη διάρκεια των συζητήσεων της υπόθεσης, ήταν οι πιθανές προσπάθειες των Γερμανών να μην έχουν περαιτέρω κυρώσεις πέραν του αποκλεισμού. Τα πράγματα όμως εξελίχθηκαν τελείως διαφορετικά. Οι Γερμανοί ασκούν τεράστια πίεση μέσω και της πανίσχυρης ομοσπονδίας τους και καταφέρνουν να μην αποκλειστούν, αλλά να χάσουν το παιχνίδι στα χαρτιά με 3-0.
Και κάπου εδώ αρχίζει το αστείο της υπόθεσης. Οι δύο ομάδες έχουν κερδίσει με το ίδιο σκορ η μία την άλλη και το συνολικό 3-3 αφήνει ανοιχτή τη πρόκριση. Με το ένα ματς να έχει κριθεί στο γήπεδο και το άλλο στα γραφεία της Ευρωπαικής ομοσπονδίας. Οι δύο ομάδες δεν βρίσκονται στο γήπεδο για να συνεχίσουν και να λύσουν τις διαφορές τους στην παράταση, μια παράταση που υπό κανονικές συνθήκες θα παιζόταν στο Έλαντ Ρόουντ με τους Βρετανούς σίγουρα να έχουν το πλεονέκτημα. Τώρα όμως όλοι αναρωτιούνται ποιά θα πάρει την πρόκριση στην επόμενη φάση. Έτσι ξεκινάει και δεύτερος γύρος συνεδριάσεων, με όλες και πάλι τις προβλέψεις των ειδικών να δείχνουν ότι η Λιντς θα πάρει την πρόκριση.
Μάταια και πάλι. Οι Γερμανοί όπως αποδείχθηκε, όχι μόνο δεν παράτησαν την υπόθεση, αλλά προσπάθησαν να πάρουν αυτοί την πρόκριση. Το επιχείρημά τους ήταν απλό… Οι Βρετανοί ποδοσφαιριστές, όπως στη Λιντς για παράδειγμα ο Ουαλός Γκάρι Σπιντ, δεν είναι Άγγλοι!!! Και οι ομάδες του νησιού όπως ισχυρίζονται έχουν πλεονέκτημα έναντι των αντιπάλων τους στην υπόλοιπη Ευρώπη. Ένα θέμα που παρόλα αυτά έχει λυθεί χρόνια πριν, καθώς η uefa τους έχει αποδεχθεί σαν Βρετανούς και τους δίνει το δικαίωμα συμμετοχής. Στην προκειμένη περίπτωση όμως, για κάποιο ανεξήγητο λόγο, το επιχείρημα των Γερμανών φάνηκε να λειτουργεί. Οδήγησαν τους αξιωματούχους στη Ζυρίχη να μην μπορούν να αποφασίσουν τι πρέπει να γίνει και εν τέλει να παίρνουν μια απόφαση που ακόμα και σήμερα, πάνω απο 25 χρόνια μετά, αφήνει έκθετη την uefa και κανείς δεν θέλει να θυμάται.
Ορίζει τρίτο ματς σε ουδέτερη έδρα, στο Καμπ Νου της Βαρκελώνης, με τις αντιδράσεις να συνεχίζονται και όλοι να θεωρούν -με επιχειρήματα- εαυτούς αδικημένους. Στην αρχή, καμία απο τις δύο ομάδες δεν θέλει να αγωνιστεί και η διοργάνωση (είναι το Τσάμπιονς Λιγκ μη ξεχνιόμαστε) κινδυνεύει να τιναχτεί στον αέρα. Τώρα η uefa είναι αυτή που ασκεί έντονες πιέσεις προς τις δύο ομάδες οι οποίες, υπό την απειλή σοβαρών κυρώσεων, πείθονται και στις 9 Οκτωβρίου στην Βαρκελώνη μπαίνουν στο γήπεδο να λύσουν τις διαφορές τους. Η Λιντς, για την ιστορία, κερδίζει τον αγώνα με σκορ 2-1 και παίρνει την πρόκριση στο πιο περίεργο ζευγάρι και στην πιο περίεργη υπόθεση στην ιστορία του Τσάμπιονς Λιγκ.
Εκείνες οι μέρες είχαν τόση ένταση που αποπροσανατόλισαν τόσο τους παράγοντες, όσο και τους ποδοσφαιριστές των ομάδων, με αποτέλεσμα μετά την λήξη της υπόθεσης να «αδειάσουν» και να κάνουν πολύ άσχημη σαιζόν. Η Λιντς δεν κατάφερε καν να παίξει στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, καθώς αποκλείστηκε στα πλέι-οφ με δύο ήττες από την πολύ κατώτερή της Ρέιντζερς.
Το μόνο που έμεινε, ήταν η περίεργη αντιμετώπιση της uefa, που σε τίποτα δε θυμίζει την σημερινή σκληρή και απόλυτη στάση της σε θέματα κανονισμών και πειθαρχείας. Ποιός ξέρει όμως τι μπορεί να γίνει στο μέλλον μπροστά στα «θέλω» των μεγάλων του ποδοσφαίρου…
~O Λογιστής~
