Πόσες φορές έχουν τεθεί ερωτήματα ή ψηφοφορίες γύρω από τον βασιλιά των σπορ ανάμεσα σε φανατικούς ποδοσφαιρόφιλους και μη; Ποια είναι η κορυφαία ομάδα στην Ευρώπη αυτή τη στιγμή; Ποια είναι η κορυφαία ομάδα που έχει περάσει από τα Ευρωπαϊκά γήπεδα..; Ή ποια είναι η κορυφαία ομάδα της κάθε χώρας στο βάθος των χρόνων;
Οι απαντήσεις θα είναι σίγουρα πολλές, θα είναι διαφορετικές και όλες θα έχουν επιχειρήματα. Πώς να μείνει έξω από μια τέτοια κουβέντα η Ρεάλ του Ντι Στέφανο και του Πούσκας, ο Άγιαξ του Κρόιφ, η Μίλαν των Ολλανδών, η σημερινή Μπαρτσελόνα του Μέσσι και πολλές άλλες υπερ-ομάδες, που έχουν περάσει από το χορτάρι στο πέρασμα των δεκαετιών;
Ίσως η απάντηση σε όλα τα παραπάνω ερωτήματα να ήταν διαφορετική , ίσως να μην υπήρχαν καν αυτά τα διλλήματα στις ποδοσφαιρικές κουβέντες και όλοι να έδιναν την ίδια απάντηση… “η Τορίνο”… “η Grande Granata”… αλλά δυστυχώς η μοίρα είχε διαφορετική άποψη.
Ας πάρουμε όμως την ιστορία από την αρχή γυρνώντας σχεδόν 7 δεκαετίες πίσω. Ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος μόλις έχει τελειώσει και σιγά σιγά αρχίζει και πάλι το ποδόσφαιρο να μπαίνει στις ζωές των ανθρώπων, με την έναρξη και πάλι εθνικών πρωταθλημάτων. Ανάμεσά τους και η ταλαιπωρημένη από την ήττα του πολέμου Ιταλία, που ξεκινάει και πάλι το 1945 με όλες τις μεγάλες ομάδες της εποχής έτοιμες και με όνειρα να κατακτήσουν το “Σκουντέτο”.
Τα όνειρα όλων των υπολοίπων θα αποδειχθούν μάταια όχι μόνο για εκείνο, αλλά και για τα επόμενα χρόνια. Ο λόγος είναι ότι ο Φερούτσιο Νόβο, πρόεδρος των Τορινέζων, έχει φροντίσει ακολουθώντας υποδείξεις να φέρει νωρίτερα ό,τι καλύτερο υπήρχε στο Ιταλικό ποδόσφαιρο. Ριγκαμόντι, Οσόλα, Φαντίνι και Λόικ είναι τα αστέρια εκείνης την ομάδας. Μα πάνω από όλους ο μεγάλος Βαλεντίνο Ματσόλα (πατέρας του Σάντρο Ματσόλα ,του -κατά πολλούς- μεγαλύτερου παίχτη που έχει αγωνιστεί στην Ίντερ).
Η Τορίνο θεωρείται η ομάδα που καθιερώνει πρώτη στο κόσμο το 4-4-2, παίζει σπουδαία μπάλα, παραδίδει μαθήματα ποδοσφαίρου και κατακτά το ένα πρωτάθλημα μετά το άλλο. Μένει για χρόνια αήττητη στην έδρα της και δημιουργεί κάποια ρεκόρ που μένουν ακατάριπτα μέχρι και σήμερα για το ιταλικό ποδόσφαιρο ,όπως για παράδειγμα τα 125 γκολ που σημείωσε τη σαιζόν 1947-48. Την ίδια περίοδο, είναι και η ραχοκοκαλιά της εθνικής της χώρας της, με αποκορύφωμα το ματς Ιταλία – Ουγγαρία στο οποίο όλοι οι ποδοσφαιριστές των Ιταλών, πλην του τερματοφύλακα, ήταν ποδοσφαιριστές της Γκρανάτα. Ματς στο οποίο η “Τορίνο με τα μπλε” επιβλήθηκε της πολύ καλής εθνικής Ουγγαρίας εκείνης της εποχής με 3-2. Κάπως έτσι, φτάνουμε στο 1949 και η Τορίνο συνεχίζει ακάθεκτη για ένα ακόμα πρωτάθλημα καθώς βρίσκεται πολύ μπροστά από Ίντερ και Μίλαν που ακολουθούν.
Πλέον, θεωρείται από όλους η κορυφαία ομάδα στην Ευρώπη και όλοι θέλουν να την θαυμάσουν από κοντά. Αυτό ήξερε και ο Πορτογάλος Ζοζέ Φερέιρα, ένας από τους καλύτερους ποδοσφαιριστές της εποχής, που μόλις τελείωνε τη καριέρα του. Ζήτησε λοιπόν από το φίλο του Βαλεντίνο Ματσόλα, να πείσει την ομάδα του να μεταβεί στη Πορτογαλία και να αγωνιστεί απέναντι στην Μπενφίκα στον αγώνα που θα γινόταν προς τιμήν του.
Έτσι και γίνεται. Η Τορίνο ζητάει από την ομοσπονδία άδεια και αναχωρεί για την Πορτογαλία, όπου στις 3 Μαΐου του 1949 σε ένα κατάμεστο στάδιο (είπαμε όλοι ήθελαν να δουν την ομάδα αυτή να αγωνίζεται) αντιμετωπίζει την Μπενφίκα, σε ένα ματς που έμελλε να είναι και το τελευταίο της.
Κατά την επιστροφή στην Ιταλία επικρατούν άσχημες καιρικές συνθήκες και η ομίχλη έχει κάνει την ορατότητα πολύ περιορισμένη. Ο πιλότος του αεροσκάφους της Avio Linne αναγκάζεται να κατέβει πιο χαμηλά καθώς πλησιάζει το αεροδρόμιο ώστε να έχει ορατότητα και αυτό ήταν το μοιραίο λάθος του. Στις 17:05 το αεροπλάνο χτυπάει κατευθείαν στο τοίχο του Καθεδρικού ναού του λόφου της Σουπέργκα, που δεσπόζει πάνω από το Τορίνο. Όλοι οι επιβάτες βρίσκουν τραγικό θάνατο αναμεσά τους και οι 18 ποδοσφαιριστές της ομάδας που είχαν ταξιδέψει για τη Πορτογαλία. Σε μια στιγμή η κορυφαία ομάδα της Ευρώπης, η θρυλική Grande Granata δεν υπάρχει πια βυθίζοντας στο πένθος όλη την Ιταλία.
Η Τορίνο κατέκτησε τελικά τον τίτλο του 1949 παίζοντας με την εφηβική της ομάδα καθώς, προς τιμήν τους, όλοι οι αντίπαλοί της χρησιμοποίησαν και αυτοί εφήβους. Ποτέ όμως από τότε δεν κατάφερε να ξαναγίνει πραγματικά σπουδαία και με εξαίρεση κάποιες μικρές εκλάμψεις όπως το πρωτάθλημα του 1976, που είναι και το μοναδικό που κατέκτησε από τότε η ομάδα, ζει στη σκιά των μεγάλων ομάδων της χώρας. Ζει στη σκιά της Γιουβέντους ακόμα και μέσα στην ίδια της τη πόλη. Ζει στη σκιά της Σουπέργκα που στέκεται πάνω από το Τορίνο.
Δυστυχώς, ποτέ δεν θα μάθουμε πού θα έφτανε αυτή η ομάδα, αλλά ευχή όλων όσων αγαπούν το ποδόσφαιρο είναι κάποτε η ιστορία να δώσει πίσω ότι στέρησε στη Τορίνο, την Grande Granata…ίσως την καλύτερη ομάδα όλων των εποχών…!
~Ο Λογιστής~
