Τυχαία τις προάλλες διάβασα ένα καταπληκτικό άρθρο για τα εφτάρια της Man UTD. Κάθε ένα από αυτά σημάδεψε μια εποχή. Ήμουν σε ένα μαγαζί μπροστά στη θάλασσα και περίμενα τους καλεσμένους να έρθουν. Με το τέλος της μικρής ενότητας για κάθε παίκτη έκλεινα τα μάτια μου και σκεφτόμουν φάσεις από τον καθένα και ξανά και ξανά προσπαθούσα να αναδείξω τον κατά τη γνώμη μου καλύτερο.
Τον Best με το τρομερό γκολ του εναντίον της Benfica έχοντας κρεμάσει τον Jose Henrique και να πανηγυρίζει πριν καν η μπάλα περάσει τα δίχτυα. Τον King Eric να περνάει όλο το γήπεδο, κάνοντας τον 1-2 με τον McClair και τελειώνει με ένα «κρέμασμα» τον Perez της Sunderland που έμεινε κλασσικό στην ιστορία της Premier League. Το Bryan Robson πριν από το King Eric να περιμένει στωικά να πάρει ένα πρωτάθλημα μέχρι το 1993 και σε πολλές σεζόν να βγάζει πάθος και να κρατάει τη United ενωμένη παρόλες τις αντιξοότητες και τις ατυχίες. Παρόλα αυτά όμως από το 1981 μέχρι το 1993 αυτός ο τεράστιος παίκτης κατέκτησε 3 FA Cups και ένα κύπελλο Κυπελλούχων ομάδων εναντίον της Barcelona. Το David Becκham, άγουρο παιδί να κάνει τα πρώτα του ποδοσφαιρικά βήματα με το 24 στην πλάτη να σκοράρει εις βάρος της Chelsea το 1996 στον ημιτελικό του Villa Park και να στέλνει τους Red Devils στον τελικό. Και για το τέλος τον Cristiano Ronaldo, ο οποίος όταν ήρθε στη United ζήτησε να φορέσει το νούμερο 28 που είχε την Sporting, αλλά οι ιθύνοντες του συλλόγου τον έπεισαν να φορέσει τη θρυλική φανέλα με το 7 και να γράψει τη δική του ιστορία.
Οι εικόνες εναλλάσσονταν στο μυαλό μου, από τις ασπρόμαυρες του Best στις έγχρωμες με τον Cantona να φοράει τη ριγωτή κίτρινη – πράσινη εμφάνιση, αλλά όλο μου τριγύριζε στο μυαλό η εικόνα ενός παίκτη που δεν ήρθε ποτέ.
Για το Matt le Tissier, οι φήμες ακούστηκαν στο τέλος της σεζόν 1994/95 όταν η United τερμάτισε δεύτερη πίσω από τη Blackburn, για ένα μόλις πόντο. Η 8μηνη τιμωρία του Cantona σε συνδυασμό με την αποχώρηση των Ince (Inter), Hughes (Chelsea) & Kanchelskis (Everton) άρχισε να γεννάει πιθανούς αντικαταστάτες. Το πιο μεγάλο όνομα της εποχής ήταν ο Matt le Tissier ο οποίος έκανε πράγματα και θαύματα με τη Southampton τότε. Τρομερή κίνηση, απίστευτη ντρίπλα, άπιαστο σουτ και με τα δύο πόδια. Ένας παίκτης που ήταν και στην κατάλληλη ηλικία για το big move και φόραγε και το 7! Παρόλα αυτά ο Sir Alex προτίμησε τότε να δείξει εμπιστοσύνη στα δικά του παιδιά από τις ακαδημίες και να προωθήσει το Nicky Butt, τον Paul Scholes, τους αδερφούς Neville και να δώσει πιο πολλά παιχνίδια στο David Beckham. Η ιστορία δικαίωσε τον Ferguson, αλλά δε θα μάθουμε ποτέ πως θα ήταν αν ερχόταν αυτός ο εκπληκτικός παίκτης.
O le Tissier, έπαιξε 16 χρόνια στη Southampton, όλη του την επαγγελματική καριέρα, από το 1986 έως το 2002. Σε 446 εμφανίσεις, αν και μέσος, σκόραρε 161 γκολ. Από το 1993 μέχρι το 1997 σκόραρε 79 γκολ. Δέθηκε με τον κόσμο της ομάδας την οποία δεν εγκατέλειψε ποτέ. Επειδή στη ζωή τίποτα δεν είναι τυχαίο, ο Matt le Tissier πέτυχε τα πρώτα του 2 γκολ εναντίον ποιας ομάδας νομίζετε? Καλά μαντέψατε, εναντίον της Manchester United σε ένα επαναληπτικό για τον τρίτο γύρο του League Cup, το Νοέμβριο του 1986, με τελικό αποτέλεσμα 4-1 υπέρ των Αγίων και φέρνοντας την παραίτηση του Ron Atkinson.
Το 1995, τη χρονιά που ακούστηκαν οι πρώτες φήμες για μετακίνηση του στο Manchester κέρδισε το βραβείο Match of the Day Goal of the Season για το γκολ που πέτυχε από 40 μέτρα εναντίον της Blackburn Rovers (πρωταθλήτριας στο τέλος της σεζόν). Ήταν ένα γκολ που έβαλε τον Tim Flowers στο κάδρο με τα καλύτερα στιγμιότυπα.
Όσα δε φέρνει ο χρόνος όμως….τον Απρίλιο του 1996 και ενώ η Manchester United τρέχει ένα σερί 11 νικών σε ένα φοβερό πρωτάθλημα για 2 άλογα, με τη Newcastle, κατεβαίνει να παίξει εναντίον της Southampton η οποία για άλλη μια χρονιά χαροπαλεύει. Εκτέλεση φάουλ του le Tissier, διπλή προσπάθεια του Moncou και 1-0 για τους Άγιους. Ο le Tissier κάνει ότι θέλει την άμυνα της United, κοφτή ντρίπλα μέσα στην περιοχή, άγαλμα 2 αμυντικοί και δοκάρι. Ο Neil Shipperley σκοράρει για το 2-0. Μακρινό σουτ του le Tissier, αποκρούει ο Schmeichel και πριν λήξει το ημίχρονο εκμεταλλεύεται μια άστοχη έξοδο του Δανού keeper, «τσιμπάει» τη μπάλα μαγικά μπροστά του και σκοράρει για το 3- 0. Τελικό αποτέλεσμα 3-1 για τους γηπεδούχους. Ήταν το ματς στο οποίο η United άλλαξε φανέλες στο ημίχρονο, από γκρι σε μπλε αποδίδοντας στο γκρι χρώμα το λόγο που ο le Tissier χόρευε στο γήπεδο.
Την επόμενη χρονιά η United ξανά-κατεβαίνει στο λιμάνι, αυτή τη φορά φορώντας από την αρχή τις μπλε εμφανίσεις με τις οποίες τελείωσαν το προηγούμενο θέλοντας να ξορκίσουν τα γκρι φαντάσματα. Στο ημίχρονο το score είναι 2-0 με το le Tissier να σκοράρει το δεύτερο γκολ, ντριπλάροντας 3 αμυντικούς έξω από την περιοχή και τελειώνοντας τον Schmeichel με το αγαπημένο του «κρέμασμα» (chipping) – έξω από την περιοχή. Για την ιστορία το ματς έληξε 6-3 υπέρ της Southampton και στο ημίχρονο οι οπαδοί των γηπεδούχων ρωτούσαν τραγουδιστά εκείνους των φιλοξενούμενων αν έχουν άλλες φανέλες για αλλαγή στα αποδυτήρια.
Όπως καταλαβαίνετε στο τέλος της χρονιάς 1996/97 ο Matt le Tissier ήταν πρώτος υποψήφιος για να αντικαταστήσει τον Erik Cantona. Ο Sir Alex είπε ότι ήταν αργός για το γρήγορα μεταφερόμενο από τη μια περιοχή στην άλλη παιχνίδι της United και η κίνηση δεν έγινε ποτέ. Ο le Tissier παρέμεινε στους Άγιους μέχρι το 2002 χωρίς να καταφέρει να παίξει ποτέ σε μια μεγάλη ομάδα.
Ο Άγιος δεν έγινε Κόκκινος Διάβολος ποτέ…
«Gent’s lad»
