Aς πάρουμε την ιστορία από την αρχή…
Η ομάδα ιδρύθηκε το 1918 και τα χρώματα της στην αρχή ήταν το άσπρο και το μπλε. Συμμετείχε στα τοπικά τουρνουά και στα ερασιτεχνικά πρωταθλήματα, χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία είναι η αλήθεια. Παρόλα αυτά, από την πρώτη στιγμή της ίδρυσής της, έτυχε αποδοχής και η πόλη την αγκάλιασε κάνοντας την δημοφιλή από πολύ νωρίς. Το 1948 η ομοσπονδία της χώρας παίρνει την απόφαση να διοργανώσει το πρώτο επαγγελματικό πρωτάθλημα και η διοίκηση της ομάδας έπρεπε να αποφασίσει εάν η ομάδα θα συμμετάσχει στο πρωτάθλημα. Η απόφαση πάρθηκε σχεδόν αμέσως, η Αμέρικα δηλώνει συμμετοχή και από ερασιτεχνική, γίνεται επαγγελματική ομάδα και κάπου εκεί αρχίζουν τα βάσανά της.
Αν και η απόφαση ήταν σχεδόν ομόφωνη, στα συμβούλια που έγιναν με την συμμετοχή παραγόντων, αθλητών και επιφανών φιλάθλων, υπήρξαν και κάποιες ελάχιστες διαφωνίες. Η εντονότερη ήταν αυτή του Μπεντζαμίν Ουρέα. Ο Ουρέα ήταν από τα ιδρυτικά μέλη της Αμέρικα, πρώην τερματοφύλακάς της ομάδας και ένας από τους πιο αναγνωρίσιμους φιλάθλους της. Η ιστορία μάλιστα λέει ότι ο Γκαραμπάτο (με αυτό το παρατσούκλι ήταν γνωστός στους κύκλους της ομάδας), ήταν αυτός που είχε καταφέρει λίγα χρόνια νωρίτερα να αλλάξει το μπλε με το κόκκινο στα χρώματα της ομάδας.
Παρά την έντονη αντίθεση του Γκαραμπάτο και παρά την μεγάλη επιρροή που ασκούσε στους κύκλους της ομάδας, η απόφαση ,όπως προαναφέραμε, πάρθηκε και ανακοινώθηκε με μεγαλοπρέπεια μετά τη ψηφοφορία. Στο άκουσμά της, ο Ουρέα εξαγριώθηκε και καταράστηκε την ομάδα. Αφού κάνουν την αγαπημένη του Αμέρικα επαγγελματική ομάδα, είπε ότι δεν την αναγνωρίζει πια και ζήτησε από τον Θεό να μην πάρει ποτέ τίτλο.
Όπως ήταν φυσικό, κανείς δεν έδωσε σημασία στα λόγια του τσαντισμένου Γκαραμπάτο. Στο πρώτο πρωτάθλημα, αν και ήταν ένα από τα φαβορί, η Αμέρικα τερματίζει μόλις 5η. Όλοι στη πόλη και στην ομάδα πεισμώνουν και υπόσχονται ότι την επόμενη χρονιά θα τα δώσουν όλα για τον τίτλο. Μάταια… Ούτε στην επόμενη, αλλά ούτε και σε καμία από τις σαιζόν που ακολουθούν σε όλη τη δεκαετία του ΄50, οι κόκκινοι διάβολοι του Κάλι, όχι μόνο δεν καταφέρνουν να πάρουν το πρωτάθλημα αλλά δεν τερματίζουν ποτέ πάνω από την 7η θέση.
Η κατάρα του Γκαραμπάτο είχε αρχίσει να σιγοψυθιρίζεται, και αυτή, ως μία από τις αιτίες της κακής πορείας της ομάδας προς το τέλος του 1958, καθώς συμπληρώθηκαν 10 χρόνια «ανομβρίας». Βέβαια, είχαν προλάβει να καταργήσουν τη φιγούρα του διαβόλου από το σήμα της ομάδας ( την οποία παρεμπιπτόντως, έχουν επαναφέρει και καταργήσει πολλές φορές μέχρι και σήμερα που υπάρχει) λίγα χρόνια νωρίτερα, επειδή πίστευαν ότι αυτή ήταν η αιτία που η ομάδα δεν πήγαινε καλά στα πρώτα επαγγελματικά πρωταθλήματα. Πού να ήξεραν τι θα ακολουθήσει και ότι ο διάβολος δεν πιάνει μία μπροστά στον Ουρέα!!! Η αλήθεια όμως είναι ότι, παρά το τι πίστευαν, δεν είχαν ομάδα να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα.
Τα πράγματα όμως άλλαξαν τη δεκαετία του 1960. Η διοίκηση της Αμέρικα έκανε τεράστιες επενδύσεις και για πρώτη φόρα, η ομάδα ήταν πραγματικά αξιόλογη και έτοιμη να διεκδικήσει τίτλους. Όσο κοντά και αν έφτανε όμως, ποτέ δεν έκοβε πρώτη το νήμα του πρωταθλήματος, τερματίζοντας συνεχώς στη δεύτερη ή την τρίτη θέση. Το αποκορύφωμα ήρθε το 1967. Η Αμέρικα «κάλπαζε» προς τον τίτλο, μένοντας πάνω από 20 παιχνίδια αήττητη. Μια ανεξήγητη καθίζηση όμως τις τελευταίες αγωνιστικές, της στερεί και πάλι τον τίτλο που καταλήγει στην Ντεπορτίβο, τη μισητή αντίπαλο. Μόλις είχαν συμπληρωθεί 20 χρόνια από την κατάρα του Γκαραμπάτο και πλέον όλοι στο Κάλι μιλούν ανοιχτά γι’αυτήν.
Τα χρόνια συνεχίζουν να περνούν χωρίς τίποτα να αλλάζει, ενώ η Αμέρικα δεν είναι πλεόν το ίδιο καλή. Πλησιάζοντας προς τα τέλη και της δεκαετίας του ’70, το επαγγελματικό πρωτάθλημα της Κολομβίας συμπληρώνει 30 και πλέον χρόνια ύπαρξης. Με τους Κόκκινους Διάβολους, φυσικά, να μην ξέρουν τι θα πει τίτλος. Έτσι, η διοίκηση της Αμέρικα αποφασίζει να πάρει την κατάσταση στα σοβαρά. Καλεί τον Γκαραμπάτο στην έδρα της ομάδας, στο στάδιο Ολύμπικο Πασκουάλ Γκερέρο και του ζητάει μπροστά σε δεκάδες οπαδούς και μέλη της διοίκησης να πάρει πίσω τα λόγια που είπε πριν 30 χρόνια. Αυτός, υπογράφει σε χαρτί ότι αναγνωρίζει την Αμέρικα και ότι σβήνει την κατάρα.
Αυτό ήταν….
Το τέλος της σεζόν βρίσκει την Αμέρικα ντε Κάλι πρωταθλήτρια για πρώτη φορά στο επαγγελματικό πρωτάθλημα. Όπως είναι φυσικό όλοι πίστεψαν πως αιτία ήταν η «άφεση αμαρτιών» από τον Ουρέα και η ψυχολογία όλων στην ομάδα είναι στα ύψη. Πλέον, τίποτα δεν μπορεί να την σταματήσει. Αποτέλεσμα της ψυχολογίας, του «εξορκισμού», της καλής ομάδας? Ποιός ξέρει? Τα αμέσως επόμενα χρόνια, η Αμέρικα κατακτά 5 ακόμα πρωταθλήματα τη δεκαετία του ‘80 και έχει φτάσει τα 13 μέχρι σήμερα.
Από την άλλη, η Αμέρικα έχει φτάσει σε τέσσερις τελικούς Κόπα Λιμπερταδόρες έχοντας χάσει και τους τέσσερις. Κάποιοι πιστεύουν ότι οι διοικούντες έκαναν λάθος στο «συγχωροχάρτι», καθώς ζήτησαν από τον Ουρέα και αυτός υπέγραψε, να λυθεί η κατάρα μόνο για το πρωτάθλημα. Ο Ουρέα όμως έχει φύγει πλέον από τη ζωή και η Αμέρικα ντε Κάλι δεν θα καταφέρει να πάρει ποτέ το Κόπα Λιμπερταδόρες που τόσο της λείπει. Εκτός και αν το πνεύμα του Γκαραμπάτο, έχει διαφορετική άποψη.
~O Λογιστής~
