Γεννήθηκα το 1978. Ανήκω στην μπασκετικά “ευλογημένη” γενιά των Ελλήνων. Τη γενιά που όταν είδε την Εθνική του Γκάλη να σηκώνει το Ευρωπαϊκό του 1987, ξεχύθηκε στις μπασκέτες και στα συνοικιακά γήπεδα. Τη γενιά που έκανε την πορτοκαλί μπάλα, αγαπημένη και όρισε το μπάσκετ σαν “Εθνικό Σπορ”. Τη γενιά που μεγάλωσε βλέποντας φανατικά τους αγώνες του Άρη και του ΠΑΟΚ αρχικά και μετέπειτα του Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού, του Πανιωνίου, της ΑΕΚ, του Ηρακλή και τόσων άλλων Ελληνικών ομάδων, που έκαναν την Α1, στο μεγαλύτερο μέρος της δεκαετίας του ‘90, να είναι το καλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ στην Ευρώπη!
Οι σκηνές που μας έχουν αποτυπωθεί από αυτά τα χρόνια είναι αμέτρητες και οι μεγάλοι αθλητές που θυμόμαστε στα Ελληνικά παρκέ είναι δεκάδες.
Από τον Νίκο Γκάλη και τον Μπάνε Πρέλεβιτς μέχρι τον Φάνη και τον Παναγιώτη Γιαννάκη.
Από τον Ντομινίκ Ουίλκινς, και τον Ροι Τάρπλευ μέχρι τον Ουόλτερ Μπέρι και τον Ζάρκο Πάσπαλιε.
Από τον Φραγκίσκο Αλβέρτη και τον Γιώργο Σιγάλα μέχρι τον Στόγιαν Βράνκοβιτς και τον Έντι Τζόνσον.
Από τον Πέτζα Στογιάκοβιτς και τον Ντίνο Ράτζα μέχρι τον Ντέιβιντ Ρίβερς και τον Ντέγιαν Μποντιρόγκα.
Η λίστα των μπασκετικών ινδαλμάτων της γενιάς μου είναι τεράστια. Η χαρά που έχουμε εισπράξει από το άθλημα, ασύγκριτη. Οι διακρίσεις και τα ευρωπαϊκά κύπελλα, πολλά.
Όπως σε κάθε πράγμα στη φύση όμως, δεν είχε μόνο θετική όψη το αγαπημένο μας άθλημα. Μέσα σε όλα τα όμορφα υπήρξε ένα αρνητικό συμβάν, τόσο βαρύ, που μπόρεσε από μόνο του να κρατήσει την ισορροπία.
Ήταν 28 Απριλίου του 1993 στο γήπεδο του Πανιωνίου. Η ομάδα της Νέας Σμύρνης αντιμετώπιζε τον Παναθηναϊκό για τα playoffs του πρωταθλήματος.
Αν κέρδιζε ο Παναθηναϊκός θα πήγαινε στον τελικό και ο Πανιώνιος θα αποκλειόταν. Ενώ ο Πανιώνιος είχε βρεθεί μέχρι και 17 πόντους πίσω, κάνοντας μια αντεπίθεση διαρκείας, είχε φτάσει τη διαφορά στους 5 πόντους, 8 λεπτά πριν το τέλος του αγώνα.
Ο Πανιώνιος είχε την κατοχή και ενώ έκανε επίθεση, ο διαιτητής σφυρίζει επιθετικό φάουλ στον Μπόμπαν Γιάνκοβιτς, πάνω στον Φραγκίσκο Αλβέρτη. Ήταν το 5ο του φάουλ και ο παίκτης του Πανιωνίου θα έπρεπε να αποβληθεί.
Ο Μπόμπαν Γιανκοβιτς είχε έρθει το προηγούμενο καλοκαίρι στην ομάδα και ήταν μαζί με τον Φάνη Χριστοδούλου το μεγάλο όπλο των Νεοσμυρνιωτών . Ήταν ένας παίκτης με όλα τα χαρακτηριστικά της Σέρβικης σχολής και το μεγάλο πουλέν του Βλάντο Τζούροβιτς που ήταν τότε προπονητής στον Πανιώνιο.
Ήταν ένας παίκτης που έπαιζε με πάθος, αέρινος στις κινήσεις του, με φαρμακερό σουτ αλλά και πολύ ικανός αμυντικός! Ο Μπόμπαν Γιάνκοβιτς έδειξε από την αρχή πως θα ήταν ένα υπερ-πολύτιμο εργαλείο για την ομάδα του και στους λίγους μήνες με τα κυανέρυθρα πραγματοποίησε εξαιρετικές εμφανίσεις! Εκτός αυτού, σαν γνήσιος Σέρβος, ήταν γλεντζές και έγινε γρήγορα αγαπητός στα νυκτερινά μαγαζιά της «Πλατείας», προμηνύοντας πως η παραμονή του στην ομάδα θα κρατήσει πολλά χρόνια. Δυστυχώς η μοίρα είχε άλλα σχέδια καθώς το Σέρβικο ταμπεραμέντο και το υπέρμετρο πάθος του, τελικά γύρισαν εναντίον του.
Ακούγοντας το σφύριγμα του διαιτητή και βλέποντας πως του είχε καταλογίσει επιθετικό φάουλ, ο Γιάνκοβιτς βγήκε εκτός εαυτού. Φωνάζοντας μαινόμενος, βγαίνει εκτός αγωνιστικού χώρου, χτυπά με δύναμη το κεφάλι του στη βάση της μπασκέτας και σωριάζεται στο παρκέ αιμόφυρτος.
Σε ζωντανή μετάδοση, όλη η φίλαθλη Ελλάδα είδε ένα νέο παιδί να διαπράττει αυτοχειρία που όμοιά της δε θυμάμαι στους αθλητικούς χώρους. Ο χρόνος για τον Μπόμπαν σταμάτησε εκεί…
Μετά από λίγα λεπτά και όσο του παρείχαν τις πρώτες βοήθειες οι γιατροί της ομάδας κατάλαβαν πως το χτύπημα στο κεφάλι δεν ήταν επιφανειακό. Συνειδητοποιούν πως ο Γιάνκοβιτς έχει τραυματίσει σοβαρά κάποιο νεύρο και δεν μπορεί να σταθεί στα πόδια του. Το ολέθριο χτύπημα είχε προκαλέσει παράλυση από τη μέση και κάτω στο σώμα του.
Αυτά που ακολούθησαν ήταν δραματικά. Άμεσα διακομίστηκε στο Λαϊκό Νοσοκομείο.
Μέσα σε λίγη ώρα είχε συγκεντρωθεί μια ομάδα από Σέρβους που έμεναν στην Αθήνα, οι οποίοι έφεραν και κάποιον φημισμένο Σέρβο χειροπράκτη για να θεραπεύσει τον τραυματία, κάτι που δυστυχώς δεν ήταν δυνατό να γίνει. Άμεση ήταν και η αντίδραση των αδελφών Γιαννακόπουλου που ανέλαβαν με δημόσια δήλωσή τους τα έξοδα νοσηλείας του.
Λίγο αργότερα μέσα στη νύκτα κρίνεται αναγκαία η μεταφορά του στο ΚΑΤ.
Ένα ολόκληρο κομβόι ξεκινάει από το Λαϊκό προς την Κηφισιά με το ασθενοφόρο μπροστά και πίσω του δεκάδες αυτοκίνητα από ανθρώπους του Πανιωνίου, φιλάθλους και δημοσιογράφους να το ακολουθούν.
Στο ΚΑΤ εμφανίζεται και ο Γιάννης Ιωαννίδης που καυγαδίζει με τους γιατρούς καθώς θέλει να αναλάβει το χειρουργείο ο προσωπικός του φίλος, καθηγητής νευροχειρουργός Νίκος Παπαδάκης, κάτι που οι γιατροί του ΚΑΤ το θεωρούν παρέμβαση στην δουλειά τους. «Αν δεν τον χειρουργήσει ο Παπαδάκης θα πεθάνει!» φώναζε ο «ξανθός» στους διαδρόμους του ΚΑΤ. Τελικά ο καθηγητής Παπαδάκης ήρθε και επέβλεψε την επέμβαση.
Ο Γιάνκοβιτς έζησε λόγω της γερής του κράσης, αλλά δυστυχώς δεν περπάτησε ποτέ ξανά, παρά τις προσπάθειες και τις θεραπείες που έκανε τα επόμενα χρόνια σε διάφορα κέντρα αποκατάστασης στην Ευρώπη. Παρέμεινε καθηλωμένος 13 χρονια μέχρι που έφυγε από την ζωή σε ηλικία μόλις 43 ετών από έμφραγμα.
Στο κλειστό της Νέας Σμύρνης, η φανέλα του με τον αριθμό 8 έχει αποσυρθεί και κρέμεται στην οροφή πλάι σε αυτή του Φάνη Χριστοδούλου, για να θυμίζει σε όλους αυτή τη θλιβερή ιστορία…
Την ιστορία του Μπόμπαν Γιάνκοβιτς.
~Μίλτος~
